Alles gaat gewoon weer zijn gangetje

Het is wennen, zo aan de nieuwe situatie. En misschien ben ik wat te vroeg met juichen, maar ik geloof dat ik het wel aan zou kunnen. 100% garantie geef ik mezelf daar niet voor, maar ik ga er wel voor.
Er zijn al verschillende hindernissen genomen en er gaan er nog veel meer komen.


Maar vooralsnog gaat alles lekker zijn gangetje....

 

De automatische piloot

Fijn dat hij bestaat!
Als hij er niet was, reden of vlogen we overal tegen aan!
Het zijn de hersenen die ons deze handelingen laten doen en we hebben een soort van regelmaat geleerd van jongs af aan.
Als die hersenen een klap hebben gekregen of een beschadiging, gaat die automatische piloot niet werken, omdat deze geen opdracht meer krijgt.
De piloot is de weg kwijt.
Mijn piloot mag nog even in dienst blijven omdat hij mij loods naar de dingen in het leven die nog moeten gebeuren.

Mijn lief heeft geen automatische piloot meer, die is uit zijn dienst gezet.

Net als de komst van de gsm is er een deel van de hersenen lui geworden.
We hoeven immers maar minder nummers te onthouden.
Namen onthouden is soms al moeilijk maar de nummers die daaraan gekoppeld zijn nog meer .


Alles moet dus weer opnieuw geleerd worden door structureel te werk te gaan.
Vaste taken, vaste tijden en een vast dagritme.
Anders word iets niet goed aangeleerd.
Voor een grote man, een opvoeding als bij een kleine jongen. Dat doet zeer bij zowel mij, als bij hem.
Aanpassingen in huis moeten er voor zorgen dat het leven aangenamer wordt voor hem en hem mobieler kunnen maken.
Nooit meer alleen thuis kunnen functioneren zonder toezicht.
Het is als een gevangene in je eigen huis.
Niet meer lekker uit de band kunnen springen, maar altijd oppassen waar je loopt wat je eet en onderneemt.

Positief gezien zal dat thuis wonen dus wel gaan lukken, alhoewel met een beperking.
Die beperking moet wel geaccepteerd worden, zowel bij mij als bij mijn lief.
Pas dan kunnen we samen weer genieten. Het is momenteel erg behelpen door het kampeerbeleid hier in huis.
Beneden op een matras op de grond slapen is niet bepaald een goede oplossing, maar ik ben in de buurt.

Als de automatische piloot het van mij maar niet af laat weten...hij draait op dit moment dubbele dienst.

Alles zal voortaan anders zijn

Sinds vandaag is er mij medegedeeld dat mijn lief word overgeplaatst naar de ontslag afdeling van Heliomare, en dat houdt in dat hij word klaargestoomd om naar huis te gaan.
Naar huis? En hoe gaat dat er dan uitzien?
Nu ik zonder werk zit is dat een heel ander verhaal. Houdt het hierbij op dan?
Hoe gaat de toekomst er uitzien bedacht ik me ineens.
Het zal nooit meer het zelfde zijn, alles zal er anders uitgaan zien.


Naar huis...
De dagindelingen zijn anders, het toekomstige werk wat ik eventueel ga doen, mijn hele relatie met mijn lief, de avonden met de meiden, de contacten die minder gaan worden, want dat is iets waar ik rekening mee moet gaan houden.
Het zit allemaal in mijn hoofd, zo zal het gaan.
Niets is meer het zelfde. Het word een zware taak, een hele zware taak.
Ik hoop dat ik de kracht ga behouden en ik mijn lief niet ga verliezen.
Het huis, de verzorging en de dagelijkse beslommeringen.
Hoe in godsnaam zal ik dit allemaal gaan doorstaan.
Welke hulp ga ik krijgen en wie komt hier allemaal over de vloer.
Het huis is straks niet meer alleen van ons tweetjes maar van een heleboel andere met wie ik de zorg op me ga nemen.

boodschappen doen,

computeren,

ergotherapie,

fysiotherapie,

koken,

en opruimen.

Alles moet in goed overleg en proberen we om hem zoveel mogelijk zelf te laten doen.
Ik krijg een heel ander leven. Mijn lief heeft dat al, en daar zullen we dan samen een goede weg in moeten slaan. Hij zal naar de dagbesteding moeten omdat alle dagen thuis zijn geen optie is.
Houden van blijft, maar misschien in een andere vorm. Dat is niet erg, maar ik wil er voor hem zijn.
Altijd!! Alleen moet ik wel zorgen in deze moeilijke tijd dat ik niet onderuit ga vallen.
Samen moeten we dit goed kunnen doorstaan, want ik wil hem niet laten vallen.

En dan de vele medicatie, het is nog al wat!




Prikken, en op tijd de medicatie toedienen. Mijn leven heeft een andere invulling gekregen, met de nodige commentaren van de patient zelf. En ben ik daar tegen op gewassen?
Gelukkig krijg ik bijval van de verschillende instanties.
Komt tijd, komt raad. Is dat eigenlijk wel zo?
We zullen zien! Ik ga in ieder geval mijn vreselijke best doen om alles op rolletjes te laten lopen.
Fingers crossed!

NICE ?? Echt niet NICE !!

                         

Tja, en dan hoor je dat je op straat staat en zonder werk zit.
Ze kunnen daar in Alkmaar de boom in!
Agnes krijgen ze niet klein ...
Dan heet ik Wegman, maar weg ben ik helemaal niet.
Ze zullen nog wel eens zien met wie ze te maken hebben.

Ha ha, ik lach erom!
Mij maken ze niet gek!

Ik heb nu toch alle tijd van de wereld op dit moment en daar geniet
ik met volle teugen van.
Heerlijk uitslapen en doen waar ik zin in heb.
Zij die er nog werken weten niet wat ze te wachten staat.
Ondertussen heb ik wat research gedaan, en weet wat er gaat komen.
Ik ben in ieder geval blij dat ik er weg ben.
Vooral degene die me de deur uitgeholpen heeft zal het nog aardig moeilijk krijgen heb ik zo'n idee.
Ik mijn hand uit steken en hij geen hand terug geven?
Het zegt meer over hem dan over mij.
Ik weet dat ik recht in de spiegel mezelf kan aankijken, dat kan hij niet zeggen.


Nice?
Echt zo nice niet meer! 

Kei hard de werkelijkheid tegemoet. Het leven na een herseninfarct.

Samen ben je ziek hoor je weleens om je heen, dat is een waarheid waar ik niet aan ga tornen.
Soms is het heel hard slikken in deze wereld.
Ik moet er tenminste keihard voor knokken.
Alle dagen heb ik nog steeds onbegrip van mensen om me heen.
Dagelijks!
De eerste dagen is er 1 groot saamhorigheids gevoel, dat langzaam maar zeker afzwakt.
We weten het allemaal...het nieuwtje is er af..

Maar dan ben ik er nog niet: Vanaf nu gaat het pas echt beginnen! Nu pas loop je tegen dingen aan.
De dagindelingen zullen anders van aard zijn en zal meer tijd in beslag gaan nemen.
Vreemde mensen die over de vloer komen en dat niet 1keer, maar meerdere keren per dag, week, maand...

Dus weken heb je gewacht op dit moment en nu is er niemand....
Je voelt je alleen, helemaal alleen. Je partner kan er niets aan doen en ik al helemaal niet.
Hoe red ik me hier, in deze situatie?
Door de rust te nemen en veel te lachen; genieten van de dingen die geweldig zijn! Leven...gewoon leven.
Het leven is te mooi om er niets mee te doen.

Ik en mijn vriend zijn samen zo sterk dat wij het aankunnen!