Bang voor de postbode....

De laatste tijd is de postbode voor mij een vijand.
Niet dat ik iets tegen die man persoonlijk heb, maar ik zie hem liever mijn deur voorbij lopen, dan dat hij post door die gleuf heen duwt.
Crisis is bij iedereen voelbaar.
Ook hier in huis.
Op allerlei fronten.
De ene envelop na de andere vliegt door de gleuf.
Zo heb je de ene rekening betaald, zo ligt de andere alweer klaar.
En eerlijk is eerlijk: ik laat zo'n envelop weleens ongeopend een week liggen, gewoon weg omdat ik er niet van kan slapen.
En dat iedere keer weer opnieuw te moeten puzzelen om het geheel in kaart te brengen, brengt me weleens in onbalans.
Iedere keer [soms wel dagelijks] moet ik de puzzelstukjes opnieuw rangschikken.
Het maakt me onzeker en misselijk tegelijk.
Het zou eens leuk zijn als deze onzekere tijd voorbij gaat.
Eindelijk weer eens gezellig naar de bioscoop of uit eten.
Die nieuwe broek te kunnen kopen of naar de kapper gaan.
Een sauna bezoekje of een bloemetje voor op tafel....
allemaal dingen die het leven net wat leuker maken.

Met een klein beetje minder crisis zou ik die postbode niet zo ontlopen. Het is best een aardige man; en hij kan er ook niets aan doen....

Iedereen heeft weleens het verlangen naar dat ene kaartje wat dan wel door de brievenbus glijdt.
Zomaar een kaartje waarop staat : "Je doet het geweldig" of "de zon schijnt vandaag alleen voor jou".

Dat soort post wil ik wel elke dag ontvangen...