Alleen het kostuum ontbreekt nog, maar ik zou zo de zorg in kunnen. Of ik daar nu zo blij van word?
Mmmm ik zou het makkelijk kunnen hoor, maar om nu een 24 uursdienst te draaien elke dag is me een beetje te veel van het goede.
Ik draai voor een heleboel dingen mijn hand niet om, maar de irritaties komen eraan en dat voel ik aan mijn water...
Tja er worden wat termen gebruikt in de zorg en voel me al een hele verpleegkundige die het geduld moet opbrengen van een olifant met een hele dikke huid. Ik ben dus een soort "Superzuster Agnes" die heel sterk moet zijn (fijn dat ik vroeger aan body-building heb gedaan!) en geduld voor 10 (daar is mijn opleiding van kleuterjuf weer goed voor geweest) en een soort van taxi juf (ha ha want ik ben Taxichauffeuse geweest in Brabant). Een heftruck diploma heb ik ook, phoehee waar kan ik dat straks in de praktijk voor gebruiken? En wat dacht je van de textiel-opleiding: dan maak ik leuke speelpakjes van leuke stofjes.
Whaahaa, zie je wel ik ben van alle markten thuis...alleen ik heb tijd te kort.
24 uur draaien op een dag (ik lig met 1/4 oor te slapen en 3/4 oor ben ik wakker): En het vervelende is: IK HOOR ALLES !!!
Balen dus!
Om het uur word ik bijna wakker van geluiden beneden, het draaien in bed, het op en neer dalen van het electrische bed, waarbij ik me afvraag of hij zichzelf niet dubbel heeft geklapt (is al vaker voorgevallen).
En dan is het ook nog eens zomertijd geworden van zaterdag op zondag.
Voor mijn gevoel was het al weken zomertijd, want in het weekend uitslapen? FORGET IT !!
Ook het cpap apparaat wat s'nacht opmoet voor de slaapapneu gooit hij er wel eens af en dan hoor je s'nacht een soort van stofzuiger...heel irritant.
Uitslapen....dat is er niet bij hoor. Dus speel ik (moet helaas) weleens 'dommetje' en ben ik even niet in 'the mood' om er uit te komen. En gelijk heb ik, want ik ben geen robot. Mijn batterij moet gewoon voldoende opgeladen zijn om te kunnen functioneren. Het is niet tegen te houden dat er dan iemand roept en ziet dat het buiten licht aan het worden is.
Net kleine kinderen...het is niet meer donker dus we mogen uit bed.
Strompelend ga ik de urinaals legen en zeg dat het nog geen tijd is dus er moet nog geslapen worden.
Onder gemompel word er dan toegestaan dat ik terug kan, mits er niet een grote boodschap gedaan moet worden, want dan ben je pas echt wakker...nou ja wakker, gebroken wakker dan.
Daar helpen de komkommers ook niet meer voor onder je ogen.
Ach, we hobbelen het weekend wel door, maar ontspanning is er bijna niet bij, dus eigenlijk is het enige momentje van de dag dat de 'was-zuster' komt van de thuiszorg, zodat 'Superzuster Agnes' eens zelf onder de douche kan om echt goed wakker te worden, mijn momentje. Welgeteld een klein halfuurtje.
Dit weekend heb ik hem bepaalde taken toebedeeld, zodat ik niet voor alles moest opdraaien.
Het hele weekend koffie zetten, niet te veel laten doen, dus alleen de koffiemomentjes..dat moet toch lukken?
Pffft, moeilijk hoor: de waterkraan laten lopen en het filter er niet onderzetten maar wel het apparaat aandoen...
Allemaal best heftig denk ik dan als je zoveel vergeet, want hoe gaat dat als ik er niet ben?
Niet altijd goed dus. En dat is een confrontatie met mezelf: Ik kan niet gemist worden, nee ik zeg het verkeerd: Er moet hier altijd iemand in huis zijn omdat alleen functioneren niet kan en gaat.
De wil is er wel maar de praktijk is anders.
En daar moet ik even een goede weg in vinden.
Tussen ik, hij en samen.
Natuurlijk word hij wel eens boos, geirriteerd of ongeduldig, maar dat is het nu juist: Daar kan hij niets aan doen. Dus het is Ja Agnes hier en Nee Agnes daar....bij wijze van spreken dan.
Om zo afhankelijk te zijn van iemand, van de ene op de andere dag dat is niet mis.
En begrijpelijk dat je je geduld weleens verliest en verdrietig word.
Maar daar help ik hem niet mee om altijd de helpende hand te bieden.
Hij moet leren heel veel dingen zelf te doen, zelfs met 1 helf van het lichaam.
Dat lukt hem aardig. En als ik nu doorzet en hij dat oppakt, dan komen we een heel eind en kunnen we best een mooi en gelukkig leven hebben samen, want het blijft mijn lieve 'grizzly beer'.
En al is hij weleens in de war en de weg kwijt, dan moet ik hem maar helpen om door de bomen het bos weer te vinden. De voorzieningen thuis gaan ook goed komen. We hebben van alles binnen. De goedkeuringen zijn er, nu de uitvoering daarvan nog.
En dan zal hij zich ook beter kunnen verplaatsen in huis. En zich meer kunnen concentreren op het wonen en leven in huis. Want zeg nu eerlijk...beneden slapen en afgezonderd zijn dan voel je je als een beest in een kooi. Dat kan niet en mag niet.
Met de groeten van Superzuster Agnes
