Vanmiddag ben ik naar het rolstoel-dansen gegaan en ik moet zeggen dat het een hele nieuwe ervaring voor me was.
Ik heb zelfs het gevoel gehad dat ik hard heb moeten werken.
Geeft niks, want dat is weer goed voor de porien.
Ik heb het luie zweet eruit gewerkt en gedanst.
De ochtend was totaal bezet met gesprekken en overleg.
Tja, het uit bed vallen mag niet nogmaals gebeuren, dus er komt een nieuw hoog en laag bed en een nieuwe vloer in de badkamer....Het lijkt allemaal weer opnieuw te beginnen met de ellende en het breekwerk en aanpassingen.
Ok, dat word weer even alles weg slikken voorwat betreft de stress.
We gaan wederom de schouders eronder zetten, net nu dat ik weet dat ik in de overlevings-fase zit.
Dat wist ik niet maar bij de vraag of ik deze stijl van leven ook over een aantal jaren zo nog aan kan, moest ik wel even achter mijn oren krabbelen en kreeg ik het besef dat ik inderdaad in de overlevings-fase zit.
Ik raas maar door en dat alles voor een ander.Ik moet meer aan mezelf denken...
Dat gaan we dan maar doen en wat meer weg om te dansen.
Gisteren met de meiden een heerlijke avond gehad en we hebben vreselijk moeten lachen om onze "gratis-plas-pas", die we natuurlijk heerlijk toepasselijk "te pas en te onpas" gaan gebruiken.
Het is nog een concept maar het idee word uitgewerkt en ik heb er bij voorbaat al heel veel schik in.
En daarbij hoort natuurlijk onze herkenbare outfit!
Hylarisch zal het zeker worden!!
