Wie had kunnen denken dat na alle ellende nog als klap op de vuurpijl een diagnose te horen krijgt, waarvan je denkt "dit kan niet waar zijn".
EPILEPSIE !!
Als je denkt alles gehad te hebben, dan komt er als een duveltje in een doosje .....
Sprakeloos ben ik en stortte bijna in.
Zomaar uit het niets ineens een spasme en hevig trillen.
Gelukkig was ik niet alleen.
Onmiddellijk 112 gebeld en binnen 3 minuten was er een ambulance [2 stuks] en 5 man ambulance personeel en 4 politiemannen, AED vrijwilligers en veel buren.
Allemaal om een mensenleven te redden!
Alle mensen hebben alle alarmbellen dit op de been gebracht. En ik ben hier heel blij mee.
Doordat er de afgelopen maanden zoveel keren iets aan de hand was met mijn echtgenoot stortte ik, na het zien van al die mensen om me heen, in. Een gevoel dat ik niet alleen stond.
Maar het vreemde van alles was dat ik alles aan me voorbij zag gaan. alsof ik in een slechte film zat.
En niemand kon me hier uit halen.
Wat op mijn netvlies lag zal niet snel weggaan: Daar ligt je man, een hevig trillend persoon die, waarvan je niet weet in welke staat hij is, allemaal handelingen moet ondergaan.
Borstmassage, mond op mond beademing en allerlei plakkers op zijn lijf....heftig.
Niet aanspreekbaar. Zo raar en onwerkelijk.
Nogmaals wordt ik aangesproken door de ambulance broeders en de mensen van het AED team en proberen me rustig te krijgen.
Mag ik nu in paniek raken? Mag ik alsjeblieft? Ik ben zo op en zo moe, en ik denk alleen maar: Niet weer!
En zelfs de gedachte gaat me verder brengen in een hele andere dimensie...de toekomst...wat nu...wat als hij toch nog een beroerte heeft gehad bovenop die hij al had van 5 jaar geleden...wat nu?
De extra zorg,...ga ik dat allemaal wel bolwerken?
Maar dan is er een stemmetje in mijn hoofd: Ik zorg voor je en ik blijf voor je zorgen!
Jij gaat niet naar een verzorgingstehuis of een instelling!
Ik neem het allemaal op me.
En dan de ziekenwagen in...gesprekje met de bestuurder die me vraagt of "ik het allemaal wel mee heb gekregen"... Ja het is me duidelijk; ze proberen me te vertellen dat het waarschijnlijk een beroerte is....en ik roep door het schuifraampje in de auto naar achteren: "Ik hou van je lieffie!" En dat zeg ik een paar keer. In de hoop dat hij me hoort.
Het zou maar kunnen dat die kleine dingen die je hoort je het sterke gevoel geven door te vechten. En dat moet hij: doorvechten!
Op de spoedeisende hulp worden langzaam zijn reflexen weer terug gezien. Gelukkig!
Hij heeft na een onderzoek in de scan de uitslag gekregen dat er geen nieuwe beschadigingen zijn, maar moet nog wel voor een neurologisch onderzoek.
Daaruit is gebleken dat het een epilepsie aanval is geweest. En deze was zeer heftig.
En dat 5 jaar na zijn infarct!
Medicatie werd direct aangepast.
Alsof dat nog niet genoeg was met die hele rits medicijnen die al geslikt worden.
En dan toch ook maar eens denken aan het aanschaffen van een alarm systeem....je weet immers maar nooit!
Eenmaal op de afdeling wil ik na het klaarmaken van de nacht voor hem maar 1 ding: naar huis en huilen!
Thuis gekomen kon ik niet eens huilen en kom vreselijk veel slaap te kort.
Morgen mag hij weer naar huis en ik heb de schrik nog in de benen.
Weer een reserve van 10% wat ik had opgebouwd helemaal verbruikt....
Kan ik mijn batterij nog wel opladen?
Hulpverleners moeten alle zeilen bij zetten om mij ook op de been te houden.
Ze beginnen vroeger met hun werkdag zodat ik nog wat slaapuren kan inhalen.
Daar ben ik zo dankbaar voor!
Ziek zijn dat zijn we nooit alleen, daar staan mensen om je heen die je helpen en meedenken om een zo gezond mogelijk leven te leiden.
EPILEPSIE !!
Als je denkt alles gehad te hebben, dan komt er als een duveltje in een doosje .....
Sprakeloos ben ik en stortte bijna in.
Zomaar uit het niets ineens een spasme en hevig trillen.
Gelukkig was ik niet alleen.
Onmiddellijk 112 gebeld en binnen 3 minuten was er een ambulance [2 stuks] en 5 man ambulance personeel en 4 politiemannen, AED vrijwilligers en veel buren.
Allemaal om een mensenleven te redden!
Alle mensen hebben alle alarmbellen dit op de been gebracht. En ik ben hier heel blij mee.
Doordat er de afgelopen maanden zoveel keren iets aan de hand was met mijn echtgenoot stortte ik, na het zien van al die mensen om me heen, in. Een gevoel dat ik niet alleen stond.
Maar het vreemde van alles was dat ik alles aan me voorbij zag gaan. alsof ik in een slechte film zat.
En niemand kon me hier uit halen.
Wat op mijn netvlies lag zal niet snel weggaan: Daar ligt je man, een hevig trillend persoon die, waarvan je niet weet in welke staat hij is, allemaal handelingen moet ondergaan.
Borstmassage, mond op mond beademing en allerlei plakkers op zijn lijf....heftig.
Niet aanspreekbaar. Zo raar en onwerkelijk.
Nogmaals wordt ik aangesproken door de ambulance broeders en de mensen van het AED team en proberen me rustig te krijgen.
Mag ik nu in paniek raken? Mag ik alsjeblieft? Ik ben zo op en zo moe, en ik denk alleen maar: Niet weer!
En zelfs de gedachte gaat me verder brengen in een hele andere dimensie...de toekomst...wat nu...wat als hij toch nog een beroerte heeft gehad bovenop die hij al had van 5 jaar geleden...wat nu?
De extra zorg,...ga ik dat allemaal wel bolwerken?
Maar dan is er een stemmetje in mijn hoofd: Ik zorg voor je en ik blijf voor je zorgen!
Jij gaat niet naar een verzorgingstehuis of een instelling!
Ik neem het allemaal op me.
En dan de ziekenwagen in...gesprekje met de bestuurder die me vraagt of "ik het allemaal wel mee heb gekregen"... Ja het is me duidelijk; ze proberen me te vertellen dat het waarschijnlijk een beroerte is....en ik roep door het schuifraampje in de auto naar achteren: "Ik hou van je lieffie!" En dat zeg ik een paar keer. In de hoop dat hij me hoort.
Het zou maar kunnen dat die kleine dingen die je hoort je het sterke gevoel geven door te vechten. En dat moet hij: doorvechten!
Op de spoedeisende hulp worden langzaam zijn reflexen weer terug gezien. Gelukkig!
Hij heeft na een onderzoek in de scan de uitslag gekregen dat er geen nieuwe beschadigingen zijn, maar moet nog wel voor een neurologisch onderzoek.
Daaruit is gebleken dat het een epilepsie aanval is geweest. En deze was zeer heftig.
En dat 5 jaar na zijn infarct!
Medicatie werd direct aangepast.
Alsof dat nog niet genoeg was met die hele rits medicijnen die al geslikt worden.
En dan toch ook maar eens denken aan het aanschaffen van een alarm systeem....je weet immers maar nooit!
Eenmaal op de afdeling wil ik na het klaarmaken van de nacht voor hem maar 1 ding: naar huis en huilen!
Thuis gekomen kon ik niet eens huilen en kom vreselijk veel slaap te kort.
Morgen mag hij weer naar huis en ik heb de schrik nog in de benen.
Weer een reserve van 10% wat ik had opgebouwd helemaal verbruikt....
Kan ik mijn batterij nog wel opladen?
Hulpverleners moeten alle zeilen bij zetten om mij ook op de been te houden.
Ze beginnen vroeger met hun werkdag zodat ik nog wat slaapuren kan inhalen.
Daar ben ik zo dankbaar voor!
Ziek zijn dat zijn we nooit alleen, daar staan mensen om je heen die je helpen en meedenken om een zo gezond mogelijk leven te leiden.
