Wie niet horen wil, moet het zelf maar voelen....

Dat ik aangesproken wordt op een verkeerd handelen in de maatschappij is logisch, omdat je je niet zo in het openbaar mag gedragen blijkbaar. Maar als het gaat om naastenliefde en als je zelf eens hulp moet vragen daar is niets mis mee zou je denken.
Nou, daar is het laatste woord nog niet over gezegd! Er schijnen in mijn "vriendenkring" een aantal mensen te bivakkeren die het schijnbaar nodig vinden om jou goed bedoelde aanbiedingen de grond in te boren. Niet letterlijk en opgeschreven, welnee gewoonweg jou goed bedoelde lieve aanbieding helemaal in het niets te laten verdwijnen.
Zomaar ineens weg; geen "vriend" meer en zomaar niets zeggen en dat [volgens mij dan...] zonder reden.
Opzouten, links laten liggen en die hebben dus nooit bestaan, denk ik dan maar.

Het spijt me hoor dat ik je heb aangeboden je een dienst te bewijzen; en sorry hoor dat ik een luisterend oor voor je was; en sorry hoor dat ik je vertier en vermaak heb geboden; en zeker sorry dat ik voor jou huishoudelijk werk heb gedaan.

Rot op! Waar ik sorry voor moet zeggen is dat ik dit allemaal gedaan heb , maar dan tegen mezelf. Aansluitend zeg ik er dan ook bij dat ik dit werk wat ik je allemaal geboden heb eigenlijk voor iemand anders bedoeld heb, die het wel kon waarderen.

Zo erg triest maakt me dit.
Dit doet pijn en heb ik niet verdiend.
Misselijk makend.
Er zijn mensen die er nog erger aan toe zijn maar die maken bij lange niet zulke snerpende opmerkingen.

Er zijn mensen met een handicap en er zijn mensen met een handicap.
Zoek de verschillen maar, en ik weet wie ik het meeste moet waarderen omdat ik weet wie het eerlijkste is en het oprechtst. 
Als je zulke kwalijke gedachten hebt, dan ben je volgens mij goed ziek van geest.

Het duurt weer even voordat ik hiervan hersteld ben, dus laat mij maar met rust en zoek me niet meer op.