Verdrietig

Ik word zo verdrietig van het feit dat er daadwerkelijk de conclusie getrokken kan worden dat ik er echt alleen voor sta...

Ik had zo gehoopt op hulp.
Moet ik daar dan echt steeds om vragen?

Van de mensen om me heen waarvan ik gedacht had toch wel enige belangstelling te krijgen, daar komt het niet vandaan.

Echt alles kan ik alleen doen...
Het schuren en verven in ons huis, daar kan toch wel iemand bij helpen?
Het uitzoeken van spullen en opruimen, is dat echt teveel gevraagd?


En dan zou er bezoek komen (toezegging dat er iemand komt) en er komt gewoon niemand...

Pas als er iets ergs gebeurd dan komen ze met commentaar.
Er is nooit tijd, en altijd zijn ze druk bezig met hun eigen leven.

Ik weet wel waar ik mijn grenzen gelegd heb:
Kom niet bij me vragen of ik tijd voor jullie heb!

Ik loop over van het werk, maar het lijkt wel dat ze pas hun hoofd om de hoek steken als het werk gedaan is.

De wereld is gewoon eigenwijs.
De wereld is oneerlijk en niet oprecht.

Er is gewoon niemand die met me wil ruilen, dat is zeker, maar een beetje hulp zou wel wenselijk zijn.

Met een grote boog om me heen lopen moet je niet doen, daar maak je geen vrienden mee.



Dan laat je je zelf toch wel kennen nietwaar?