Ieder mens heeft energie nodig om te kunnen presteren. Soms duurt het even voordat de batterij is opgeladen, maar dan kun je er weer tegen aan.
In de afgelopen jaren hebben bij mij de energiebommetjes heel wat van mijn leven afgesnoept. Het steeds op de reserve-accu moeten draaien is me niet in de koude kleren gaan zitten.
Zeker het laatste jaar is mijn reserve aardig opgeraakt.
Om het vol te houden ga ik af en toe eens dansen en probeer de sport een beetje op te pakken.
Ik was al aardig op weg om te beginnen een aantal maanden geleden, in de hoop dat er structuur in zou komen te zitten. Daar zou je dan van kunnen opladen en er weer tegenaan kunnen.....
Helaas heb ik moeten verzuimen door wederom de drukte die om mijn partner draait.
Revalidatie en therapeuten, zwemsessies en sportlessen, afspraken met doktoren met gemene injecties, aanpassingen aan hulpmiddelen en contracten afsluiten, zorgkantoren op hun fouten wijzen, werklui aan het werk zetten.
Daar gaat een heleboel energie inzitten, dat kan ik je wel vertellen. Ik heb al heel veel overwonnen en sta nog steeds stevig in mijn schoenen.
Ik mag best trots zijn dat ik dit alleen heb gedaan zonder hulp. Op sommige momenten dacht ik wel eens:"is er nu niet iemand die even kan komen helpen?" .
Toen kwam ik er achter dat ik daar helemaal niet op moest rekenen: iedereen heeft zijn eigen leven en heeft het veel te druk om zijn of haar leven op de rit te houden.
Om het hier vol te houden ontvlucht ik hier die 4 muren; gewoon om er even tussenuit te zijn.
Dan spring ik in de auto en rijd naar een vriendin die begrijpt wat ik bedoel en waar ik mee worstel. Een bakkie troost kan uitkomst bieden en ik laad weer op.
Nee ik ben niet zielig, want ik doe heel veel leuke dingen:
Sauna, zwemmen, badminton en creatief dat ik ben....ik vind altijd wel iets leuks!
Het atelier hier aan huis begint al aardig vol te lopen.
Op kantoor hebben we de ordners al klaar staan en keurig uitgezocht. Alleen het fijne werk moet nog gedaan worden: hier en daar een lampje en schilderijtje en een likje verf.
Soms wordt het me emotioneel gewoon teveel en kan ik niet meer functioneren, krijg huilbuien en wil niemand zien.
Dan is het mooi om er af en toe tussenuit te gaan.
Dat doe ik gelukkig ook met enige regelmaat, hoewel ik me er in het begin erg schuldig over voelde.
Een welverdiende vakantie geniet ik dan in een warm land.
Na een week of 2 ben ik weer opgeladen.
Die batterij is mijn brandstof om te kunnen functioneren en daar moet ik spaarzaam mee omgaan.
