Lieve vrienden,
De lijst met contactpersonen is bij ons erg uit gedund.
Alleen vrienden die ons na staan en bij staan, fysiek of mentaal of op afstand...sturen we nog een mail.
Helaas kan ik dus niet iedereen meer op de hoogte houden.
Het spijt me ik kon niet anders...
Het ergste scenario wat je kan overkomen;
Het verpleeghuis en daar verpleegd worden!
Er wordt je een plaats aangewezen waar je voortaan moet gaan zitten met het eten, en oh wee als je per ongeluk op iemand andermans plaatsje gaat zitten! (Het lijkt de kleuterschool wel)
Dan krijg je de wind van voren..
Er wordt met een matig warm klam washandje (wat uit een magnetron komt) even snel over het lichaam geveegd.
En ik kan het weten, want nu de eerste beste gelegenheid zich heeft aangediend... heb ik direct aangepakt om het klachtenformulier in te vullen en op te sturen via internet.
Want er is 'smet' geconstateerd... te erg voor woorden.
En dat in 1 week tijd!
Belachelijk!
Dus een klachtenformulier:
Jammer voor hun, beter voor ons.
Ik heb me er in vastgebeten.
Dit is de hel, maar wij blijven buiten de deur en laten DIE DEUR dicht.
Wij willen daar niet vertoeven.
De enige manier om daar te overleven in het verpleeghuis is dingen uit handen trekken en zelf het initiatief nemen.
Laten zien wie je bent.
Zeggen waar het op staat.
Stilstaan is achter uitgaan.
En wij gaan daar niet in mee!
En dat dat zijn vruchten gaat afwerpen is wel duidelijk!
Nu op 3 mei 2011 (dinsdag) worden we verwacht een gesprek aan te gaan bij het verpleeghuis, om eens te gaan praten.
Een serieus gesprek!
Dat wordt een net pak aan , bril op en akte tas meenemen.
We zullen dat varkentje wel even wassen.
De vraag hun zijde was waarom ik het op deze manier heb aangekaart: Lijkt me duidelijk!
Wie niet horen wil moet maar voelen.
En wat schets mijn verbazing dat mijn vriend nu al 2 dagen achtereen gedouched heeft!
Dus het werkt wel! En maar goed ook, het moest gewoon weg even gezegd worden.
Aansluitend op woensdag (4 mei ) een gesprek bij de gemeente om eens te vragen hoe het staat met de voorzieningen.
Dus Mevr. van de WMO maakt uw borst maar nat!
Mijn vriend gaat het gesprek voeren en hij mag van mij zijn ongenoegen uiten.
Want waarom is er nog niets geregeld?
Waarom horen wij nu niets meer?
Waar blijft de beugel voor het toilet?
Waar de opgehoogde stoep aan de voorzijde van het huis?
Waar blijft de lift of eventueel de uitbouw aan de achterzijde van het huis?
Wij maar wachten, en ondertussen slaap ik op zolder en mijn vriend beneden in de woonkamer..dat is toch niet iets waar wij ons op hadden verheugd.
We willen gewoon naast elkaar slapen en bij elkaar zijn.
Maar ondertussen vervreemen we van elkaar en al maanden is dit al zo....
Dat doet ons beiden erg veel pijn.
Vooral ik trek dit niet meer..
Er moet een oplossing komen. En het liefst heel snel.
Het resultaat van het gesprek:
Er komt 12 mei iemand die een beugel in het toilet monteert; en de stoep word opgehoogd; en er komen ijzeren platen bij de voor en achterzijde van het huis om in te rijden.
De rolstoel word geleverd(11 mei) en mijn vriend krijgt ook zijn schoenen weer terug(is gebeurd op 9 mei)
Zo zo het gaat hard!
Nu moet meneer nummer 4 nog voor de lift-offerte langs komen (nummer 3 word weer ergens tussen gepropt) en/of iemand die een uitbouw gaat berekenen.( dit gaat 23 mei gebeuren)
En dan moet het gewoon heel erg hard gaan.
Wij hadden in ieder geval wat te vieren!
Dus koffie met gebak...
Wat schets mijn verbazing? De stoep is de volgende ochtend al opgehoogd!(om kwart over 7!)(5 mei)
Vrijdag(6 mei) toen ik mijn vriend ging halen: Hij heeft al voor de 3 de keer mogen douchen. Maar eczeem op zijn rechter onderarm.(Nu dat weer)
s'avonds naar dansles geweest. De rest van het weekend gaat rustig verlopen...weet ik zeker!
Tja, als er dan ineens een buurman die een borrel komt halen en er een klus-team onaangekondigd voor je deur staat,...kan ik niet echt zeggen dat dit een rustig weekend was.
Ik ben daarna ook in de bank geploft en mijn oogjes vielen pardoes dicht, of kwam dat door dat ene glaasje Port?
We hebben lekker makkelijk gegeten en het was ook zo 23.00 uur..
Mijn vriend naar bed (die sliep eigenlijk al eerder in de bank) want hij was moe.
Ik heb vandaag wezenloos veel werk verzet:
-Mijn vriend uit bed geholpen
-afwasmachine geleegd
-wasmachine aan
-wc schoongemaakt (naast geplast)
-bed verschoond (Nat)
-koffie gezet
-broodjes gesmeerd
-stoep gesproeid (voor het zand)
-planten in de tuin gesproeid
-boven de planken leeggehaald en opgeruimd
-visite verzorgd
-Mijn vriend weer in bed geholpen
-afwasmachine weer vol
-was opgehangen
-avond eten klaar gemaakt
-Mijn vriend weer uit bed geholpen
-website bijgewerkt
-mail beantwoord
-koffie gezet
-Mijn vriend in bed geholpen
-Wederom mail beantwoord
En eigenlijk kom ik tijd te kort, want ik had de strijk nog willen doen. (De schone kleren moeten mee naar het verpleeghuis)
Zondagavond (8 mei) mijn vriend nog gedouched in het verpleeghuis. Fohn door zijn haar en naar bed gebracht.
Later die avond nog even gaan dansen.
Even de zinnen verzetten. Maar ik vond er geen bal meer aan...dus naar huis.
Maandagochtend(9 mei) weer op pad voor de schoenen van mijn vriend (die hij eindelijk nu weer terug heeft) en einde dag was ik kapot(alweer!).
Het leven van een 'mantelzorger' gaat niet over rozen...
Dinsdag word ik gebeld door de mevr. van de gemeente..of meneer nummer 3 zich al gemeld had voor de lift.
"Nee, nog steeds niet,...." ze ontploft zowat aan de andere kant en gaat er een belletje aan wagen.
Ja hoor, s'middags een telefoontje van nummer 3: "we hebben al een paar keer gebeld, maar u neemt niet op".
Mooi dat dat verhaal dus niet klopt, want ik slaap en douche met mijn telefoon. Dan spreken ze maar in op de voice-mail.
Overal waar ik ga is mijn telefoon, en vise versa.
Ben benieuwd of ze nu nog terugbellen voor een afspraak.
Woensdagmiddag(11 mei) ga ik mijn vriend halen, omdat zijn rolstoel komt.
Donderdagochtend(12 mei) komt het bedrijf die beugels plaatst en ijzeren oprij-platen plaatst (voor en achter zijde van het huis)
Die week daarop een trapliften fabricant (maar ik denk het niet,want ze laten het weer afweten)en die week daarop ook nog 1, en dat is dan de laatste.
Zo, en dan mogen ze zich buigen over de grootste vraag die er is: Komt er een lift of een uitbouw?
En zo ja, wat en wanneer gaan ze beginnen?
Voor ons telt maar 1 ding: mijn vriend wil naar huis en zo spoedig mogelijk!
Maar voor de winter moet dat toch lukken?
Ondertussen begin ik het dansen te verleren... want tijd krijg ik niet en als ik die heb ben ik te moe.
Dit gaat zo niet goed...
Mijn vriend vraagt enorm veel aandacht en zorg van mij op het moment en ziet zijn kans schoon om op elke mogelijke manier er onderuit tekomen om naar het verpleeghuis te gaan.
Hij wil niet meer, zeker niet hij weer een nachtje thuis geweest is.
Maar vergeet daarbij dat hij therapie mist... natuurlijk vind hij dat maar onzin.
Want zoals hij zegt: "Het is hier bij lange na geen Revalidatiecentrum, en ik leer er toch niets meer bij..."
Ondertussen zijn de klachten van 'onhygienische aard' vele malen verergerd.
Oeps, ik heb even op Google gekeken bij afbeeldingen...brrr. word je niet vrolijk van( en zoiets dergelijks is het dan ook)
Dus naar de huisarts en wat zalfjes gehaald.
Nu maar hopen dat ze daar in het verpleeghuis regelmatig gaan smeren en dat het geneest.
Op naar een volgende fase:
DE LIFT / OF UITBOUW
Bij het schrijven van deze mail heb ik een vreselijk slechte nacht achter de rug, en mezelf in slaap gehuild.
Ik zie het niet meer zo zitten, en juist het nu zo spannend begint te worden.
Liefs van mij
De lijst met contactpersonen is bij ons erg uit gedund.
Alleen vrienden die ons na staan en bij staan, fysiek of mentaal of op afstand...sturen we nog een mail.
Helaas kan ik dus niet iedereen meer op de hoogte houden.
Het spijt me ik kon niet anders...
Het ergste scenario wat je kan overkomen;
Het verpleeghuis en daar verpleegd worden!
Er wordt je een plaats aangewezen waar je voortaan moet gaan zitten met het eten, en oh wee als je per ongeluk op iemand andermans plaatsje gaat zitten! (Het lijkt de kleuterschool wel)
Dan krijg je de wind van voren..
Er wordt met een matig warm klam washandje (wat uit een magnetron komt) even snel over het lichaam geveegd.
En ik kan het weten, want nu de eerste beste gelegenheid zich heeft aangediend... heb ik direct aangepakt om het klachtenformulier in te vullen en op te sturen via internet.
Want er is 'smet' geconstateerd... te erg voor woorden.
En dat in 1 week tijd!
Belachelijk!
Dus een klachtenformulier:
Jammer voor hun, beter voor ons.
Ik heb me er in vastgebeten.
Dit is de hel, maar wij blijven buiten de deur en laten DIE DEUR dicht.
Wij willen daar niet vertoeven.
De enige manier om daar te overleven in het verpleeghuis is dingen uit handen trekken en zelf het initiatief nemen.
Laten zien wie je bent.
Zeggen waar het op staat.
Stilstaan is achter uitgaan.
En wij gaan daar niet in mee!
En dat dat zijn vruchten gaat afwerpen is wel duidelijk!
Nu op 3 mei 2011 (dinsdag) worden we verwacht een gesprek aan te gaan bij het verpleeghuis, om eens te gaan praten.
Een serieus gesprek!
Dat wordt een net pak aan , bril op en akte tas meenemen.
We zullen dat varkentje wel even wassen.
De vraag hun zijde was waarom ik het op deze manier heb aangekaart: Lijkt me duidelijk!
Wie niet horen wil moet maar voelen.
En wat schets mijn verbazing dat mijn vriend nu al 2 dagen achtereen gedouched heeft!
Dus het werkt wel! En maar goed ook, het moest gewoon weg even gezegd worden.
Aansluitend op woensdag (4 mei ) een gesprek bij de gemeente om eens te vragen hoe het staat met de voorzieningen.
Dus Mevr. van de WMO maakt uw borst maar nat!
Mijn vriend gaat het gesprek voeren en hij mag van mij zijn ongenoegen uiten.
Want waarom is er nog niets geregeld?
Waarom horen wij nu niets meer?
Waar blijft de beugel voor het toilet?
Waar de opgehoogde stoep aan de voorzijde van het huis?
Waar blijft de lift of eventueel de uitbouw aan de achterzijde van het huis?
Wij maar wachten, en ondertussen slaap ik op zolder en mijn vriend beneden in de woonkamer..dat is toch niet iets waar wij ons op hadden verheugd.
We willen gewoon naast elkaar slapen en bij elkaar zijn.
Maar ondertussen vervreemen we van elkaar en al maanden is dit al zo....
Dat doet ons beiden erg veel pijn.
Vooral ik trek dit niet meer..
Er moet een oplossing komen. En het liefst heel snel.
Het resultaat van het gesprek:
Er komt 12 mei iemand die een beugel in het toilet monteert; en de stoep word opgehoogd; en er komen ijzeren platen bij de voor en achterzijde van het huis om in te rijden.
De rolstoel word geleverd(11 mei) en mijn vriend krijgt ook zijn schoenen weer terug(is gebeurd op 9 mei)
Zo zo het gaat hard!
Nu moet meneer nummer 4 nog voor de lift-offerte langs komen (nummer 3 word weer ergens tussen gepropt) en/of iemand die een uitbouw gaat berekenen.( dit gaat 23 mei gebeuren)
En dan moet het gewoon heel erg hard gaan.
Wij hadden in ieder geval wat te vieren!
Dus koffie met gebak...
Wat schets mijn verbazing? De stoep is de volgende ochtend al opgehoogd!(om kwart over 7!)(5 mei)
Vrijdag(6 mei) toen ik mijn vriend ging halen: Hij heeft al voor de 3 de keer mogen douchen. Maar eczeem op zijn rechter onderarm.(Nu dat weer)
s'avonds naar dansles geweest. De rest van het weekend gaat rustig verlopen...weet ik zeker!
Tja, als er dan ineens een buurman die een borrel komt halen en er een klus-team onaangekondigd voor je deur staat,...kan ik niet echt zeggen dat dit een rustig weekend was.
Ik ben daarna ook in de bank geploft en mijn oogjes vielen pardoes dicht, of kwam dat door dat ene glaasje Port?
We hebben lekker makkelijk gegeten en het was ook zo 23.00 uur..
Mijn vriend naar bed (die sliep eigenlijk al eerder in de bank) want hij was moe.
Ik heb vandaag wezenloos veel werk verzet:
-Mijn vriend uit bed geholpen
-afwasmachine geleegd
-wasmachine aan
-wc schoongemaakt (naast geplast)
-bed verschoond (Nat)
-koffie gezet
-broodjes gesmeerd
-stoep gesproeid (voor het zand)
-planten in de tuin gesproeid
-boven de planken leeggehaald en opgeruimd
-visite verzorgd
-Mijn vriend weer in bed geholpen
-afwasmachine weer vol
-was opgehangen
-avond eten klaar gemaakt
-Mijn vriend weer uit bed geholpen
-website bijgewerkt
-mail beantwoord
-koffie gezet
-Mijn vriend in bed geholpen
-Wederom mail beantwoord
En eigenlijk kom ik tijd te kort, want ik had de strijk nog willen doen. (De schone kleren moeten mee naar het verpleeghuis)
Zondagavond (8 mei) mijn vriend nog gedouched in het verpleeghuis. Fohn door zijn haar en naar bed gebracht.
Later die avond nog even gaan dansen.
Even de zinnen verzetten. Maar ik vond er geen bal meer aan...dus naar huis.
Maandagochtend(9 mei) weer op pad voor de schoenen van mijn vriend (die hij eindelijk nu weer terug heeft) en einde dag was ik kapot(alweer!).
Het leven van een 'mantelzorger' gaat niet over rozen...
Dinsdag word ik gebeld door de mevr. van de gemeente..of meneer nummer 3 zich al gemeld had voor de lift.
"Nee, nog steeds niet,...." ze ontploft zowat aan de andere kant en gaat er een belletje aan wagen.
Ja hoor, s'middags een telefoontje van nummer 3: "we hebben al een paar keer gebeld, maar u neemt niet op".
Mooi dat dat verhaal dus niet klopt, want ik slaap en douche met mijn telefoon. Dan spreken ze maar in op de voice-mail.
Overal waar ik ga is mijn telefoon, en vise versa.
Ben benieuwd of ze nu nog terugbellen voor een afspraak.
Woensdagmiddag(11 mei) ga ik mijn vriend halen, omdat zijn rolstoel komt.
Donderdagochtend(12 mei) komt het bedrijf die beugels plaatst en ijzeren oprij-platen plaatst (voor en achter zijde van het huis)
Die week daarop een trapliften fabricant (maar ik denk het niet,want ze laten het weer afweten)en die week daarop ook nog 1, en dat is dan de laatste.
Zo, en dan mogen ze zich buigen over de grootste vraag die er is: Komt er een lift of een uitbouw?
En zo ja, wat en wanneer gaan ze beginnen?
Voor ons telt maar 1 ding: mijn vriend wil naar huis en zo spoedig mogelijk!
Maar voor de winter moet dat toch lukken?
Ondertussen begin ik het dansen te verleren... want tijd krijg ik niet en als ik die heb ben ik te moe.
Dit gaat zo niet goed...
Mijn vriend vraagt enorm veel aandacht en zorg van mij op het moment en ziet zijn kans schoon om op elke mogelijke manier er onderuit tekomen om naar het verpleeghuis te gaan.
Hij wil niet meer, zeker niet hij weer een nachtje thuis geweest is.
Maar vergeet daarbij dat hij therapie mist... natuurlijk vind hij dat maar onzin.
Want zoals hij zegt: "Het is hier bij lange na geen Revalidatiecentrum, en ik leer er toch niets meer bij..."
Ondertussen zijn de klachten van 'onhygienische aard' vele malen verergerd.
Oeps, ik heb even op Google gekeken bij afbeeldingen...brrr. word je niet vrolijk van( en zoiets dergelijks is het dan ook)
Dus naar de huisarts en wat zalfjes gehaald.
Nu maar hopen dat ze daar in het verpleeghuis regelmatig gaan smeren en dat het geneest.
Op naar een volgende fase:
DE LIFT / OF UITBOUW
Bij het schrijven van deze mail heb ik een vreselijk slechte nacht achter de rug, en mezelf in slaap gehuild.
Ik zie het niet meer zo zitten, en juist het nu zo spannend begint te worden.
Liefs van mij
