Het is voor mezelf al zo moeilijk te begrijpen wat er door mijn hoofd heen gaat nu ik wat ben gaan mankeren of net als ik in een stress-periode zit, laat staan dat dit voor een ander te begrijpen is.
Probeer dan maar eens alles op een rijtje te krijgen.
Ouder worden heeft daar ook voor een groot deel mee te maken en alle ongemakken die daarmee om de hoek komen kijken.
Nu na meer dan een jaar ( misschien al wel 1 1/2 jaar) last van onder constante druk geleefd te hebben gaat het nu zijn tol eisen.
Dat uit zich in huilen en meer van dat ongerief.
Ik kan niet veel meer hebben en ik vind alles teveel.
En dan te moeten zorgen voor de ander, en die ook nog proberen te begrijpen is dubbel zo hard werken.
Ik zit er letterlijk en figuurlijk doorheen en dat roep ik al heel erg lang.
Maar volgens de maatstaven van de maatschappij is dat gewoon nog even harder er aan trekken als dat je al deed, want:" je gaat t redden hoor!"
Met als gevolg dat je de ander achter het behang kan plakken.
Ik kan je verzekeren dit is geen fijn gevoel en ik moet er nodig tussenuit.
Maar dat gaat dus niet; gewoon weg om het feit dat er niemand is om je te helpen of bij te staan.
Ik mag het lekker zelf doen en mijn portemonnee trekken omdat een weekendje weg dubbel zoveel kost: zowel voor mij als voor de ander.
2x vakantiegeld uitgeven aan 2 verschillende instanties.
Want zeg nou eerlijk: dan wil je toch even ECHT ontlast zijn?
Mopperen, daar wil niemand van weten.
En ik wil ook niet over het probleem praten of vertellen in een gezellig gezelschap om de sfeer niet te bederven, want het gaat altijd over "dat onderwerp".
Niet doen dus!
Stilzwijgend onderga ik mijn lot dan maar en vertel er maar niet meer over; het gaat gewoon goed.
Vanzelf ebt het vaste ritueel als : "hoe gaat het?" wel weg....
Ach het is allemaal zo beperkt dat inzicht van anderen....
Wij hebben ons leven en ik moet maar niet zeuren...
Mensen droom lekker verder, met Agnes gaat het wel goed hoor.
Je moest eens weten: Mijn hart doet zo vreselijk zeer en eigenlijk vind ik het wel welletjes en vind het wel genoeg zo.
Ik heb nergens zin meer in en zie wel waar het schip strandt.
Ik wil gewoon weten wat er met me aan de hand is!
Ik voel me raar; uiteen gerukt; moedeloos; rusteloos; verslagen; moe gestreden en emotioneel vreselijk gebroken.
Als er een idicatiemeter bestond om het stress-gehalte te meten, dan had ik de hoofdprijs gewonnen.
Er moet iets gebeuren en wel op heel korte termijn.
Ik kan dit niet alleen en ik roep al zo lang om hulp!
Niemand die bijspringt,...... met alle gevolgen van dien....
Maar of er dan iemand zich om mij bekommert daar geloof ik niet in. En ik ben er heilig van overtuigd dat ik de deur dan stevig dicht houd.
Probeer dan maar eens alles op een rijtje te krijgen.
Ouder worden heeft daar ook voor een groot deel mee te maken en alle ongemakken die daarmee om de hoek komen kijken.
Nu na meer dan een jaar ( misschien al wel 1 1/2 jaar) last van onder constante druk geleefd te hebben gaat het nu zijn tol eisen.
Dat uit zich in huilen en meer van dat ongerief.
Ik kan niet veel meer hebben en ik vind alles teveel.
En dan te moeten zorgen voor de ander, en die ook nog proberen te begrijpen is dubbel zo hard werken.
Ik zit er letterlijk en figuurlijk doorheen en dat roep ik al heel erg lang.
Maar volgens de maatstaven van de maatschappij is dat gewoon nog even harder er aan trekken als dat je al deed, want:" je gaat t redden hoor!"
Met als gevolg dat je de ander achter het behang kan plakken.
Ik kan je verzekeren dit is geen fijn gevoel en ik moet er nodig tussenuit.
Maar dat gaat dus niet; gewoon weg om het feit dat er niemand is om je te helpen of bij te staan.
Ik mag het lekker zelf doen en mijn portemonnee trekken omdat een weekendje weg dubbel zoveel kost: zowel voor mij als voor de ander.
2x vakantiegeld uitgeven aan 2 verschillende instanties.
Want zeg nou eerlijk: dan wil je toch even ECHT ontlast zijn?
Mopperen, daar wil niemand van weten.
En ik wil ook niet over het probleem praten of vertellen in een gezellig gezelschap om de sfeer niet te bederven, want het gaat altijd over "dat onderwerp".
Niet doen dus!
Stilzwijgend onderga ik mijn lot dan maar en vertel er maar niet meer over; het gaat gewoon goed.
Vanzelf ebt het vaste ritueel als : "hoe gaat het?" wel weg....
Ach het is allemaal zo beperkt dat inzicht van anderen....
Wij hebben ons leven en ik moet maar niet zeuren...
Mensen droom lekker verder, met Agnes gaat het wel goed hoor.
Je moest eens weten: Mijn hart doet zo vreselijk zeer en eigenlijk vind ik het wel welletjes en vind het wel genoeg zo.
Ik heb nergens zin meer in en zie wel waar het schip strandt.
Ik wil gewoon weten wat er met me aan de hand is!
Ik voel me raar; uiteen gerukt; moedeloos; rusteloos; verslagen; moe gestreden en emotioneel vreselijk gebroken.
Als er een idicatiemeter bestond om het stress-gehalte te meten, dan had ik de hoofdprijs gewonnen.
Er moet iets gebeuren en wel op heel korte termijn.
Ik kan dit niet alleen en ik roep al zo lang om hulp!
Niemand die bijspringt,...... met alle gevolgen van dien....
Maar of er dan iemand zich om mij bekommert daar geloof ik niet in. En ik ben er heilig van overtuigd dat ik de deur dan stevig dicht houd.
