Moeilijke tijden vol onzekerheden... de emoties zijn niet te bedwingen.

Te pas en te onpas zou ik zomaar in een huilbui kunnen belanden.
Gewoon omdat ik mijn emoties niet meer de baas ben.
Gevoelige snaren worden bij me geraakt op allerlei gebied: en hoe moet ik daar nu mee om gaan?

Wat zo normaal leek, blijkt helemaal niet zo normaal te zijn.
En iedereen lijkt het ook allemaal beter te weten ....
Met een wijzende vinger naar mij wijzen, 

terwijl ik mijn leven probeer in te vullen met dingen die ik moet doen.


VEROORDEEL ME NIET ALSJEBLIEFT !


Ook ik moet mijn batterij opladen, en zorgen dat ik de kracht kan verzamelen om weer door te kunnen.
De afgelopen weken heb ik mezelf al menig keer in slaap gehuild, gewoon omdat ik niet weet wat er gaat komen. ....Een leven vol onzekerheden!
Al die onzekerheden, dwarsigheden en obstakels die mijn leven zo heerlijk gecompliceerd maken, zorgen er voor dat ik een afwisselend leventje heb.
Aan invulling heb ik geen gebrek, en ik moet ook nog eens zo flexibel zijn als een stuk elastiek!
Het is maar goed dat ik er zoveel op voorraad heb!
Vraag is: wanneer er de rek uit is...

Tja uit alle moeilijke dingen die zo af en toe passeren haal ik dan maar het beste.

En ik zal het allemaal gewoon over me heen moeten laten komen, ik heb echt geen keuze: HET MOET!

Of er straks uberhaupt nog tijd is voor vrijetijdsbesteding in de avonduren dat valt niet te zeggen, maar moeilijker word het zeker wel.

Zeggen en schrijven zijn er 2 mensen van de 300 personen die zich echt hebben aangeboden om zo 1 x in de "weet ik veel" hoeveel tijd eens te komen 'oppassen'.

Anderen berichtten dat ze door hun sociale contacten gewoon weg niet kunnen. Daar heb ik alle begrip voor.

Die mensen laten uiteindelijk wel iets van zich horen....maar die andere  295 daar heb ik niets van vernomen.

Het zal mij benieuwen hoeveel mensen straks nog weten wie diegene ook al weer was die iedereen op de hoogte hield van de info mail die rondgestuurd werd.

En nog meer benieuwd naar diegene die dan uiteindelijk eens zouden vragen hoe het er mee gaat en hoe het in ons hectische leventje vergaat, in deze veranderde situatie.

Ik weet het; iedereen heeft een drukke agenda en iedereen heeft een sociaal leven.

En niet iedereen kan een moeder Theresa zijn.

En ik mag ook helemaal niets verwachten, maar toch....

Er zit gewoon niets anders op dan dat ik hier helemaal alleen op mag gaan zitten kauwen, en dat zeg ik niet om zielig te doen, (Want dit gewoon is de keiharde werkelijkheid) maar om mezelf te beschermen. 

Geen verwachtingen scheppen en zeker geen dingen afdwingen.

Ik zal mijn last moeten dragen.

Met mijn ogen dicht en een engeltje op mijn schouder....

Het leven gaat sterk veranderen, ook voor mij.

Langzaam maar zeker komt er een keerpunt, en blijf ik jullie eigenlijk nog wel regelmatig zien en ontmoeten?

Ik weet wel, dat ik jullie vreselijk zal missen en een paar personen in het bijzonder......

En dan hoop ik zo op een wonder: Dat ik de kracht en de spirit krijg, en die blijf behouden, om door te gaan.

Feesten en partijen.

Daar ben ik wel voor te porren hoor!
Afgelopen weekend een heel leuk feest gehad in de dansschool en zoveel mensen hebben gehoor gegeven aan onze oproep!
Mijn vriendin en ik hebben al zoveel voorpret gehad!!
Wij hadden samen een stukje ingestudeerd, en er werd gezongen en gefeest.
Zoooo erg leuk dat je dan de dansles mag verstoren...
Van alle cursisten en mensen van buiten af, daar hebben we hele leuke reacties van gekregen.

De dansleraar in kwestie heeft zichtbaar genoten van dit spektakel....

Hier een inmpressie van dat leuke feest wat voor herhaling vatbaar is!