Loslaten is een van de moeilijkste dingen in ons leven.
Waar je in het begin van je leven de geborgenheid van je ouders die je de veiligheid geven, moet je in je verdere leven leren los te laten en op eigen benen leren staan.
Later als je verliefd wordt en gaat trouwen heb je precies dezelfde gevoelens als toen je jong was; de geborgenheid van iemand waarvan je houdt, want die geven je zoveel gelukzalige momentjes en gevoel van veiligheid.
Mensen die gaan scheiden of dierbaren die je ontvallen geven direct een naar gevoel van verlies. Het stukje veiligheid en geborgenheid is weggevallen.
Evenzo in een situatie waarin ik me begeef is het houden van zeer zeker aanwezig en waar ik ook kan en mag zorgen voor de ander.
Geborgenheid is iets dat je elkaar zo toevertrouwd en het over en weer aan elkaar aanreikt.
Maar wat als de verhouding en balans zijn verstoord?
Momenten zijn er te over geweest dat ik mezelf wel eens verloor en het evenwicht dusdanig uit balans was dat het huilen me nader stond dan het lachen.
Wanneer in een situatie het "zorgen voor..." om de hoek komt kijken is er wel degelijk een vage grens...
Die grens lijkt steeds duidelijker en dikker te worden naarmate de tijd verstrijkt. Mijn geduld raakt op en ik ben bij lange na niet meer de aardige persoon van in het begin van deze "zorgcirkel".
Elke dag terugkerende rituelen gaan me toch meer opbreken dan ik tot nu toe gedacht had.
Even ter zijde geschoven dat ik zielsveel van mijn partner houd is er daar een soort "keerpunt".
Niet om me van hem af te keren maar om de grenzen vanaf nu toch eens beter aan te geven.
Vooropgesteld dat mannen en vrouwen op verschillende vlakken van elkaar verschillen blijken de grenzen in mijn situatie wel eens helemaal verdwenen.
Als mantelzorger kun je niet zeggen dat bijvoorbeeld van 7 uur tot 8 uur in de ochtend het "zorgmoment" is en daarna mag ik weer "de vrouw van..." zijn.
Dat houdt je officieel niet bij op werkschema.
Maar voor de overheid, onze regering, zijn mantelzorgers verplicht om dit wel bij te houden.
Wat als ik tijdens een gezellig diner bij vrienden of bezoek aan een museum [zou een gezellig samen zijn moeten zijn voor ons beiden en dus iets wat 'gebruikelijke zorg' is] er onverhoopt zorg verleend moet worden? Dan worden de papieren en de pennen er weer bij gehaald om op te schrijven wat je zoal gedaan hebt die avond voor je partner. Dat mag je dan opgeteld in minuten beschrijven [dit is nodig voor het 'zorgmomentenoverzicht'] en vervolgens aan het eind van de dag optellen bij je reguliere zorguren.
Wat als je dan buiten je opgegeven uren [die doorgegeven zijn aan het SVB] teveel uren draait?
Inderdaad dat zijn dan mantelzorguren!
Aangezien dat ik al 63 uur in de week draai en daar deze minuten / uren nog eens bijkomen, kan ik wel stellen dat ik constant over mijn energiepeil te kort ga schieten.
Het water staat me aan de lippen af en toe.
En, daarbij opgeteld dat ik me 24 uur beschikbaar stel voor de zorg van mijn partner [ja, ook s'nachts is hulp geboden!!] en er soms 3 a 4 per nacht uit moet om het apneumasker opnieuw op te zetten [waar dan soms een boos gezicht van je partner te bemerken is, en ik daar midden in de nacht niet echt op zit te wachten] kun je je misschien voorstellen dat ik structureel slaap te kort kom; ELKE DAG !
Aan de vooravond van dit bericht sta ik voor de schone taak om dan voor de allerlaatste keer de verantwoording door te geven van het budget van het laatste half jaar van alle hulpverleners [let wel; dan zijn er wel een paar!]
Vervolgens is er dan al maanden een voorselectie geweest van het insturen van de nieuwe zorgovereenkomsten met bijbehorende zorgbeschrijvingen en dat in 4-voud.
Het nieuwe plan: Trekkingsrecht is van start gegaan!
Voortaan zal de SVB de betalingen gaan doen aan de hulpverleners.
Kan ik dan eindelijk eens gewoon de zorg gaan verlenen die nodig is of hijgt er weer een soort van controlepost in mijn nek?
Ik denk dat bij alle budgethouders, vertegenwoordigers van budgethouders, mantelzorgers, hulpverleners, dagbesteding en logeer opvangers het gevoel bekruipt dat zij bij elke stap die ze nemen de vraag rijst: Doe ik het wel goed?
Alsof we in de kleuterklas zitten en maar aan de wens van de juffrouw of de meester voldoen. Want we willen toch allemaal een voldoende op ons rapport?
En gerapporteerd wordt er zeker!
Het mooie is dat mij ter ore kwam dat er weer een nieuw indicatie-label wordt gehangen aan de budgethouders met een PGB.
En als we nu door DAT poortje heen zijn dan hoeven zij hun hele verdere leven NOOIT meer enige angst te hebben of ze wel de zorg kunnen behouden die ze nu hebben.
Een soort verplicht 'zorglabel' opgesteld door de regering.
Pffft tegen die tijd is er wel weer iets anders verzonnen.
Voor alle budgethouders en hun hulpverleners wens ik dan ook het allerbeste.
Mede ook de SVB en de zorginstanties die WEL hun werk goed doen.
Als deze hele zorgtrein nu een gewoon kan doorrijden zonder al te veel oponthoud kan het gewone leven ook weer zijn doorgang vinden.
En kijk dat is voor mij het moment om eens rustig wat uren af te bouwen en het aan de GOEDE hulpverleners over te laten. Dat zal niet zonder slag of stoot gaan omdat ik ook maar een gewoon mens ben met mijn emoties en twijfels.
Ik moet leren loslaten en dat doet wel eens zeer.
Ik ben breekbaar en fragiel en zeer emotioneel omdat loslaten 1 van de moeilijkste dingen in het leven is.
Ik wil afsluiten dat mijn partner en ik de voor ons best mogelijke keuze hebben gemaakt in onze zoektocht naar hulpverleners en dat is ons gelukt! Zij kunnen de zorg van mij overnemen zodat ik bij tijd en wijle eens heerlijk kan uitslapen en mijn batterij kan opladen.
Chapeau aan ons zorgteam!
Waar je in het begin van je leven de geborgenheid van je ouders die je de veiligheid geven, moet je in je verdere leven leren los te laten en op eigen benen leren staan.
Later als je verliefd wordt en gaat trouwen heb je precies dezelfde gevoelens als toen je jong was; de geborgenheid van iemand waarvan je houdt, want die geven je zoveel gelukzalige momentjes en gevoel van veiligheid.
Mensen die gaan scheiden of dierbaren die je ontvallen geven direct een naar gevoel van verlies. Het stukje veiligheid en geborgenheid is weggevallen.
Evenzo in een situatie waarin ik me begeef is het houden van zeer zeker aanwezig en waar ik ook kan en mag zorgen voor de ander.
Geborgenheid is iets dat je elkaar zo toevertrouwd en het over en weer aan elkaar aanreikt.
Maar wat als de verhouding en balans zijn verstoord?
Momenten zijn er te over geweest dat ik mezelf wel eens verloor en het evenwicht dusdanig uit balans was dat het huilen me nader stond dan het lachen.
Wanneer in een situatie het "zorgen voor..." om de hoek komt kijken is er wel degelijk een vage grens...
Die grens lijkt steeds duidelijker en dikker te worden naarmate de tijd verstrijkt. Mijn geduld raakt op en ik ben bij lange na niet meer de aardige persoon van in het begin van deze "zorgcirkel".
Elke dag terugkerende rituelen gaan me toch meer opbreken dan ik tot nu toe gedacht had.
Even ter zijde geschoven dat ik zielsveel van mijn partner houd is er daar een soort "keerpunt".
Niet om me van hem af te keren maar om de grenzen vanaf nu toch eens beter aan te geven.
Vooropgesteld dat mannen en vrouwen op verschillende vlakken van elkaar verschillen blijken de grenzen in mijn situatie wel eens helemaal verdwenen.
Als mantelzorger kun je niet zeggen dat bijvoorbeeld van 7 uur tot 8 uur in de ochtend het "zorgmoment" is en daarna mag ik weer "de vrouw van..." zijn.
Dat houdt je officieel niet bij op werkschema.
Maar voor de overheid, onze regering, zijn mantelzorgers verplicht om dit wel bij te houden.
Wat als ik tijdens een gezellig diner bij vrienden of bezoek aan een museum [zou een gezellig samen zijn moeten zijn voor ons beiden en dus iets wat 'gebruikelijke zorg' is] er onverhoopt zorg verleend moet worden? Dan worden de papieren en de pennen er weer bij gehaald om op te schrijven wat je zoal gedaan hebt die avond voor je partner. Dat mag je dan opgeteld in minuten beschrijven [dit is nodig voor het 'zorgmomentenoverzicht'] en vervolgens aan het eind van de dag optellen bij je reguliere zorguren.
Wat als je dan buiten je opgegeven uren [die doorgegeven zijn aan het SVB] teveel uren draait?
Inderdaad dat zijn dan mantelzorguren!
Aangezien dat ik al 63 uur in de week draai en daar deze minuten / uren nog eens bijkomen, kan ik wel stellen dat ik constant over mijn energiepeil te kort ga schieten.
Het water staat me aan de lippen af en toe.
En, daarbij opgeteld dat ik me 24 uur beschikbaar stel voor de zorg van mijn partner [ja, ook s'nachts is hulp geboden!!] en er soms 3 a 4 per nacht uit moet om het apneumasker opnieuw op te zetten [waar dan soms een boos gezicht van je partner te bemerken is, en ik daar midden in de nacht niet echt op zit te wachten] kun je je misschien voorstellen dat ik structureel slaap te kort kom; ELKE DAG !
Aan de vooravond van dit bericht sta ik voor de schone taak om dan voor de allerlaatste keer de verantwoording door te geven van het budget van het laatste half jaar van alle hulpverleners [let wel; dan zijn er wel een paar!]
Vervolgens is er dan al maanden een voorselectie geweest van het insturen van de nieuwe zorgovereenkomsten met bijbehorende zorgbeschrijvingen en dat in 4-voud.
Het nieuwe plan: Trekkingsrecht is van start gegaan!
Voortaan zal de SVB de betalingen gaan doen aan de hulpverleners.
Kan ik dan eindelijk eens gewoon de zorg gaan verlenen die nodig is of hijgt er weer een soort van controlepost in mijn nek?
Ik denk dat bij alle budgethouders, vertegenwoordigers van budgethouders, mantelzorgers, hulpverleners, dagbesteding en logeer opvangers het gevoel bekruipt dat zij bij elke stap die ze nemen de vraag rijst: Doe ik het wel goed?
Alsof we in de kleuterklas zitten en maar aan de wens van de juffrouw of de meester voldoen. Want we willen toch allemaal een voldoende op ons rapport?
En gerapporteerd wordt er zeker!
Het mooie is dat mij ter ore kwam dat er weer een nieuw indicatie-label wordt gehangen aan de budgethouders met een PGB.
En als we nu door DAT poortje heen zijn dan hoeven zij hun hele verdere leven NOOIT meer enige angst te hebben of ze wel de zorg kunnen behouden die ze nu hebben.
Een soort verplicht 'zorglabel' opgesteld door de regering.
Pffft tegen die tijd is er wel weer iets anders verzonnen.
Voor alle budgethouders en hun hulpverleners wens ik dan ook het allerbeste.
Mede ook de SVB en de zorginstanties die WEL hun werk goed doen.
Als deze hele zorgtrein nu een gewoon kan doorrijden zonder al te veel oponthoud kan het gewone leven ook weer zijn doorgang vinden.
En kijk dat is voor mij het moment om eens rustig wat uren af te bouwen en het aan de GOEDE hulpverleners over te laten. Dat zal niet zonder slag of stoot gaan omdat ik ook maar een gewoon mens ben met mijn emoties en twijfels.
Ik moet leren loslaten en dat doet wel eens zeer.
Ik ben breekbaar en fragiel en zeer emotioneel omdat loslaten 1 van de moeilijkste dingen in het leven is.
Ik wil afsluiten dat mijn partner en ik de voor ons best mogelijke keuze hebben gemaakt in onze zoektocht naar hulpverleners en dat is ons gelukt! Zij kunnen de zorg van mij overnemen zodat ik bij tijd en wijle eens heerlijk kan uitslapen en mijn batterij kan opladen.
Chapeau aan ons zorgteam!
