Zo begint toch ieder Sprookje??
Zo ook voor mij.
"......r was eens....." een klein meisje met blonde krullen en blauwe ogen, net als het in sprookjes betaamd, dat hoopte dat ze heel erg gelukkig zou worden. En aan die droom hield ze ook jaren vast. Sterker nog, dat doet ze nog steeds.
Een onbezorgde jeugd veranderde in onstuimige tienerjaren en vervolgens een rumoerig leventje met kinderen en relaties.
En als dan uiteindelijk het besef komt dat er nu maar eens een stabielere relatie moet komen en dat ze voor zichzelf moet gaan kiezen, is er een grotere macht dan zij zelf.....
Van bovenaf wordt haar leven gestuurd en dat dat nu net niet even leuk zou worden had ze zelf nooit kunnen weten....
Agnes genoot van haar jeugd en ze heeft vele dingen geleerd in het goede en het kwade van het leven. Ze heeft onderscheid leren maken tussen de goedwillende en kwaadwillende mensen op deze aarde.
Vol vertrouwen heeft ze zich overgegeven aan de nieuwe dingen die zich aandiende. Maar helaas is voor haar het vertrouwen (al weer voor zo vele keren) geschaad.
Jaren later en weer vele lessen van het leven verder... kondigd zich een nieuwe fase aan, juist op het moment dat ze het vertrouwen in de mensheid net aan de wilgen wilde gaan hangen.
Een nieuwe vriend en de vele vrienden erom heen maken de visie op het leven toch weer wat kleurrijker.
Een nieuwe fase...
nieuwe dingen...
en een geheel ander leven...
Leven in het kasteel van haar dromen!
Juist op het moment van het ultieme geluk gaat de bijl erin:
een prille relatie wordt wreed verstoord door een vreselijk noodlot.
Dat zijn toch ook de dingen die in de sprookjes voorkomen nietwaar?
Maar helaas is dit geen sprookje, maar de keiharde werkelijkheid.
Alsof er een boze fee een vreselijke vloek heeft uitgesproken.
Ik heb nooit begrepen waarom ik dit lot moest dragen, en waartoe dit leidt.
Wel weet ik dat dit ons misschien wat dichterbij elkaar zal brengen en dat zal waarschijnlijk het antwoord zijn wat ik nu heb; hoewel ik er van overtuigd ben dat er meer antwoorden zullen volgen op mijn vraag.
En die antwoorden ga ik zeker ontdekken!
Ondanks een strijd die we leveren tegen een maatschappij die ziekelijk nieuwsgierig is en naarmate de tijd verstrijkt wij alleen maar een last aan het been zijn, wisten we dat dit er aan zat te komen.
Uiteindelijk moeten we het alleen doen.
Ik voel me net een ridder in het harnas dat ten strijde trekt, en laat ik dat nu toch heerlijk vinden!
De Jeanne d'Arc van deze tijd...
Dat is ook zo. En daar wil ik niemand mee afstoten; ik ben er juist dankbaar voor, voor al die mooie momenten die we met vrienden doorbrachten en het maakte ons sterk en zien de positieve dingen van het leven weer helemaal opbloeien.
Zoveel hulp en aandacht hebben we gekregen om er weer tegenaan te kunnen. Wij zijn blij met de mensen om ons heen die met ons mee denken.
Veel liefde uit onverwachte hoek. Zo super allemaal!
Al maanden strijden tegen ziekte en beterschap, revalideren en dodelijk vermoeid zijn, lachen met de tegenslag-tranen nog in mijn ogen. De uren slaap tekort die ik grotendeels overdag moest inhalen.
De verslagen naar onze vrienden toe die ik schreef en de nachtelijke mailtjes beantwoordde.
Instanties gebeld, gemaild en geschreven. Gesprekken die ik heb moeten voeren met artsen en therapeutische behandelaars. Mijn baan kwijt geraakt, de scans die ik kreeg, de pech die we hadden met de cv ketel en leidingen.
Een auto die kapot ging, een overplaatsing naar een verpleeghuis wat niet liep, de voorzieningen die niet echt gesmeerd liepen. De wintermaanden die zo slecht waren dat ik mijn vriend niet kon bezoeken,...allemaal dingen die ver boven mijn pet gingen.
Dan ben je blij met een automatische piloot die het van je over neemt.
Aan de andere kant ben ik zo blij met de kleinste dingen die er maar in het leven te ontdekken en te beleven zijn.
Zoals je zelf iemand blij kunt maken met een aardigheidje of een compliment of een uitje met de auto en een museum bezoeken, dat ik uitgenodigd word voor een lunch of een sauna. De kaartjes en mailtjes die ik heb mogen ontvangen en natuurlijk niet te vergeten de hulp van alle lieve vrienden om ons heen. Het bloemetje dat ik heb mogen uitdelen aan verschillende mensen.
Zelfs mijn vriend die zo sterk is dat hij de humor te voorschijn haalt en daar iedereen mee aan het lachen maakt; dat maakt het allemaal wel wat draaglijker.
Nu wordt het toch eens tijd dat er een beetje licht aan het einde van de tunnel komt en dat we weer samen zijn na een onzekere periode en van maanden uit elkaar geweest te zijn.
We moeten weer helemaal aan elkaar gaan wennen en dat zal best eens gaan botsen.
Leven met iemand met een handicap is samen weer de mogelijkheden bekijken hoe het weer wat gemakkelijker kan.
Er heeft ooit eens iemand tegen me gezegd: "Je bent zo sterk, omdat je de dingen aan moet kunnen die je moet dragen".
Het is een gegeven feit dat het niet makkelijk is, en dat er van bovenaf word meegekeken.
Het zal allemaal een reden hebben.
Er werd gezegd door een klein Philipijns mannetje waar ik 2x op bezoek ben geweest, dat ik niet de schuld op mijn schouders moet dragen: "Enjoy the happiness in your life. Do not feel quilty. Do not take the world on your shoulders. It's not your fault". Deze wijze woorden en enige aanrakingen aan mijn ruggegraat en knokkels van mijn handen gaven een rustgevend gevoel. Het was het waard om daar 600 km. voor te rijden.
Ik ben er allang niet meer boos over en ik maak er van wat ik er van maken kan.
Want zoals ik ooit eerder heb gezegd:
"Het leven is te mooi om er niets mee te doen!"
Over een paar weken kunnen wij elkaar weer omhelzen en samen zijn elke dag, en dat na bijna een jaar van elkaar gescheiden te zijn geweest. Mijn Prins op zijn stalen ros kom ik ophalen om samen ons kasteel te gaan bewonen.Er komt een uitnodiging voor een groot feest op het kasteel van de koning en zijn koningin en iedereen is welkom om te komen feesten en eten.
Met eten, drinken, muziek, dansen en gelag. Muziek zal klinken en de zon zal schijnen...
"....En ze leefden nog lang en gelukkig...."
EINDE
Zo ook voor mij.
Een onbezorgde jeugd veranderde in onstuimige tienerjaren en vervolgens een rumoerig leventje met kinderen en relaties.
En als dan uiteindelijk het besef komt dat er nu maar eens een stabielere relatie moet komen en dat ze voor zichzelf moet gaan kiezen, is er een grotere macht dan zij zelf.....
Van bovenaf wordt haar leven gestuurd en dat dat nu net niet even leuk zou worden had ze zelf nooit kunnen weten....
Agnes genoot van haar jeugd en ze heeft vele dingen geleerd in het goede en het kwade van het leven. Ze heeft onderscheid leren maken tussen de goedwillende en kwaadwillende mensen op deze aarde.
Vol vertrouwen heeft ze zich overgegeven aan de nieuwe dingen die zich aandiende. Maar helaas is voor haar het vertrouwen (al weer voor zo vele keren) geschaad.
Jaren later en weer vele lessen van het leven verder... kondigd zich een nieuwe fase aan, juist op het moment dat ze het vertrouwen in de mensheid net aan de wilgen wilde gaan hangen.
Een nieuwe vriend en de vele vrienden erom heen maken de visie op het leven toch weer wat kleurrijker.
Een nieuwe fase...
nieuwe dingen...
en een geheel ander leven...
Leven in het kasteel van haar dromen!
Juist op het moment van het ultieme geluk gaat de bijl erin:
een prille relatie wordt wreed verstoord door een vreselijk noodlot.
Dat zijn toch ook de dingen die in de sprookjes voorkomen nietwaar?
Maar helaas is dit geen sprookje, maar de keiharde werkelijkheid.
Alsof er een boze fee een vreselijke vloek heeft uitgesproken.
Ik heb nooit begrepen waarom ik dit lot moest dragen, en waartoe dit leidt.
Wel weet ik dat dit ons misschien wat dichterbij elkaar zal brengen en dat zal waarschijnlijk het antwoord zijn wat ik nu heb; hoewel ik er van overtuigd ben dat er meer antwoorden zullen volgen op mijn vraag.
En die antwoorden ga ik zeker ontdekken!
Ondanks een strijd die we leveren tegen een maatschappij die ziekelijk nieuwsgierig is en naarmate de tijd verstrijkt wij alleen maar een last aan het been zijn, wisten we dat dit er aan zat te komen.
Uiteindelijk moeten we het alleen doen.
Ik voel me net een ridder in het harnas dat ten strijde trekt, en laat ik dat nu toch heerlijk vinden!
De Jeanne d'Arc van deze tijd...
Zoveel hulp en aandacht hebben we gekregen om er weer tegenaan te kunnen. Wij zijn blij met de mensen om ons heen die met ons mee denken.
Veel liefde uit onverwachte hoek. Zo super allemaal!
Al maanden strijden tegen ziekte en beterschap, revalideren en dodelijk vermoeid zijn, lachen met de tegenslag-tranen nog in mijn ogen. De uren slaap tekort die ik grotendeels overdag moest inhalen.
De verslagen naar onze vrienden toe die ik schreef en de nachtelijke mailtjes beantwoordde.
Instanties gebeld, gemaild en geschreven. Gesprekken die ik heb moeten voeren met artsen en therapeutische behandelaars. Mijn baan kwijt geraakt, de scans die ik kreeg, de pech die we hadden met de cv ketel en leidingen.
Een auto die kapot ging, een overplaatsing naar een verpleeghuis wat niet liep, de voorzieningen die niet echt gesmeerd liepen. De wintermaanden die zo slecht waren dat ik mijn vriend niet kon bezoeken,...allemaal dingen die ver boven mijn pet gingen.
Dan ben je blij met een automatische piloot die het van je over neemt.
Aan de andere kant ben ik zo blij met de kleinste dingen die er maar in het leven te ontdekken en te beleven zijn.
Zoals je zelf iemand blij kunt maken met een aardigheidje of een compliment of een uitje met de auto en een museum bezoeken, dat ik uitgenodigd word voor een lunch of een sauna. De kaartjes en mailtjes die ik heb mogen ontvangen en natuurlijk niet te vergeten de hulp van alle lieve vrienden om ons heen. Het bloemetje dat ik heb mogen uitdelen aan verschillende mensen.
Zelfs mijn vriend die zo sterk is dat hij de humor te voorschijn haalt en daar iedereen mee aan het lachen maakt; dat maakt het allemaal wel wat draaglijker.
Nu wordt het toch eens tijd dat er een beetje licht aan het einde van de tunnel komt en dat we weer samen zijn na een onzekere periode en van maanden uit elkaar geweest te zijn.
We moeten weer helemaal aan elkaar gaan wennen en dat zal best eens gaan botsen.
Leven met iemand met een handicap is samen weer de mogelijkheden bekijken hoe het weer wat gemakkelijker kan.
Er heeft ooit eens iemand tegen me gezegd: "Je bent zo sterk, omdat je de dingen aan moet kunnen die je moet dragen".
Het is een gegeven feit dat het niet makkelijk is, en dat er van bovenaf word meegekeken.
Het zal allemaal een reden hebben.
Er werd gezegd door een klein Philipijns mannetje waar ik 2x op bezoek ben geweest, dat ik niet de schuld op mijn schouders moet dragen: "Enjoy the happiness in your life. Do not feel quilty. Do not take the world on your shoulders. It's not your fault". Deze wijze woorden en enige aanrakingen aan mijn ruggegraat en knokkels van mijn handen gaven een rustgevend gevoel. Het was het waard om daar 600 km. voor te rijden.
Ik ben er allang niet meer boos over en ik maak er van wat ik er van maken kan.
Want zoals ik ooit eerder heb gezegd:
"Het leven is te mooi om er niets mee te doen!"
Over een paar weken kunnen wij elkaar weer omhelzen en samen zijn elke dag, en dat na bijna een jaar van elkaar gescheiden te zijn geweest. Mijn Prins op zijn stalen ros kom ik ophalen om samen ons kasteel te gaan bewonen.Er komt een uitnodiging voor een groot feest op het kasteel van de koning en zijn koningin en iedereen is welkom om te komen feesten en eten.
"....En ze leefden nog lang en gelukkig...."
EINDE
