Kei hard de werkelijkheid tegemoet. Het leven na een herseninfarct.

Samen ben je ziek hoor je weleens om je heen, dat is een waarheid waar ik niet aan ga tornen.
Soms is het heel hard slikken in deze wereld.
Ik moet er tenminste keihard voor knokken.
Alle dagen heb ik nog steeds onbegrip van mensen om me heen.
Dagelijks!
De eerste dagen is er 1 groot saamhorigheids gevoel, dat langzaam maar zeker afzwakt.
We weten het allemaal...het nieuwtje is er af..

Maar dan ben ik er nog niet: Vanaf nu gaat het pas echt beginnen! Nu pas loop je tegen dingen aan.
De dagindelingen zullen anders van aard zijn en zal meer tijd in beslag gaan nemen.
Vreemde mensen die over de vloer komen en dat niet 1keer, maar meerdere keren per dag, week, maand...

Dus weken heb je gewacht op dit moment en nu is er niemand....
Je voelt je alleen, helemaal alleen. Je partner kan er niets aan doen en ik al helemaal niet.
Hoe red ik me hier, in deze situatie?
Door de rust te nemen en veel te lachen; genieten van de dingen die geweldig zijn! Leven...gewoon leven.
Het leven is te mooi om er niets mee te doen.

Ik en mijn vriend zijn samen zo sterk dat wij het aankunnen!