Aan een zijden draadje....

De afgelopen dagen heb ik op de automatische piloot gedraaid. Van springlevend naar bijna dood; van geluk naar verdriet....het zijn allemaal hele kleine schakels die met elkaar in verbinding staan.

Ik heb de dagen geleefd als iemand die de hele dag afwezig is, afgevlakt en heel veel slaap tekort.

Mijn man had zoveel pijnen dat er toch een arts aan te pas moest komen...
Ik ben zijn handen, zijn oren en zijn hersenen.
Ik moet snel beslissen en handelen.
Goed dat dat ook gebeurd is, omdat blijkt dat de situatie veel ernstiger was dan aangenomen.
Bijna IC en een 'bijna er niet meer geweest'....

Niet te bevatten dat dit in 1 week mijn pad heeft gekruist. En dan heb ik het nog niet eens over die ander die daar ziek ligt te zijn.
Allerlei slangen en piepjes aan je bed. Steeds een andere verpleegkundige die je weer komt prikken, druk op meten, vragen stelt of je bed moet komen verschonen. Allemaal vreemde indrukken die je onder invloed  van allerlei medicatie maar moet ondergaan. Of te wel gewoon ondergaat. Je ziet er dubbel van, krijgt waanbeelden en praat verward.

Langzaamaan begint het lichaam dan de gewone gang van zaken weer over te nemen.

In de hoop dat alles weer normaal gaat functioneren, nou ja in ons geval dan alles wat daarvoor functioneerde.

Ziekenhuisluchtjes, bedden, protocollen, bezoektijden, medicatie : blijf er maar ver van weg.

Je leven aan een  zijden draadje....je hangt er zomaar aan.....