Fijn dat hij bestaat!
Als hij er niet was, reden of vlogen we overal tegen aan!
Het zijn de hersenen die ons deze handelingen laten doen en we hebben een soort van regelmaat geleerd van jongs af aan.
Als die hersenen een klap hebben gekregen of een beschadiging, gaat die automatische piloot niet werken, omdat deze geen opdracht meer krijgt.
De piloot is de weg kwijt.
Mijn piloot mag nog even in dienst blijven omdat hij mij loods naar de dingen in het leven die nog moeten gebeuren.
Mijn lief heeft geen automatische piloot meer, die is uit zijn dienst gezet.
Net als de komst van de gsm is er een deel van de hersenen lui geworden.
We hoeven immers maar minder nummers te onthouden.
Namen onthouden is soms al moeilijk maar de nummers die daaraan gekoppeld zijn nog meer .
Alles moet dus weer opnieuw geleerd worden door structureel te werk te gaan.
Vaste taken, vaste tijden en een vast dagritme.
Anders word iets niet goed aangeleerd.
Voor een grote man, een opvoeding als bij een kleine jongen. Dat doet zeer bij zowel mij, als bij hem.
Aanpassingen in huis moeten er voor zorgen dat het leven aangenamer wordt voor hem en hem mobieler kunnen maken.
Nooit meer alleen thuis kunnen functioneren zonder toezicht.
Het is als een gevangene in je eigen huis.
Niet meer lekker uit de band kunnen springen, maar altijd oppassen waar je loopt wat je eet en onderneemt.
Positief gezien zal dat thuis wonen dus wel gaan lukken, alhoewel met een beperking.
Die beperking moet wel geaccepteerd worden, zowel bij mij als bij mijn lief.
Pas dan kunnen we samen weer genieten. Het is momenteel erg behelpen door het kampeerbeleid hier in huis.
Beneden op een matras op de grond slapen is niet bepaald een goede oplossing, maar ik ben in de buurt.
Als de automatische piloot het van mij maar niet af laat weten...hij draait op dit moment dubbele dienst.
