Dat was het afgelopen weekend dus aan de orde.
Trots ben ik er niet op, maar ik had al gewaarschuwd dat ik al langer door het plafond zat.
Tja, en als je dan hulp biedt en het wordt niet gewaardeerd, dan zoek je het zelf maar uit!
Dat is mijn motto.
Ik was dus laaiend!
Zeker op de manier dat ik als oud vuil word behandeld!
Vooral als je tegen mij zegt dat ik mijn mond moet houden, dan doe ik dat toch?
Er is geschreeuwd en met spullen gegooid en dat deed me zeer.
Niet lichamelijk maar mentaal.
Mensen moeten niet gek staan te kijken dat ik dan voorlopig niet aanspreekbaar ben.
Het is ook niet eerlijk tegenover degene waar je van houd.
Misschien is het goed geweest even ons hart te luchten, maar het geeft aan dat het moeilijk is.
Als ik al uit mijn plaat ga dan is het helemaal moeilijk voor te stellen hoe degene zich voelt die helemaal geen kant uit kan.
Maar even goed deze boodschap dus:
Ik ben er even niet
