Mijn verblijf op het Griekse eiland Samos

Na een lange dag hard werken en dingen regelen is het moeilijk je ogen open te houden in de vertrekhal van Schiphol.

 Mijn vriendje heb ik naar het logeerhuis gebracht en het afscheid was hartverscheurend.

Met de meiden heb ik nog heerlijk gedanst in Haarlem en vanwaaruit naar de luchthaven.

Ook daar weer dikke tranen; mezelf weer bij elkaar geraapt en daar ging ik dan door de douane...op naar Samos!

Veel te vroeg in de vertrekhal, maar beter vroeg dan nét te laat.

Het vliegtuig is maar voor de helft vol (de vlucht van half 6 is om gezet naar 6.00 uur)

Na 3 uur vliegen kom ik aan op Griekse bodem en de bus staat al klaar.

Ik heb het geluk dat ik een appartement heb waar de gehele dag zon schijnt. Bofkont ben ik toch! Einde van de dag ben ik helemaal af en ga vroeg naar bed, omdat ik natuurlijk 1 nacht heb overgeslagen... en natuurlijk word ik de volgende dag pas om 12 uur wakker!

In tijden niet zo goed geslapen. Deze vakantie verdien ik 100 %.

De koffie en de broodjes smaken me geweldig goed. Daarna naar het zwembad waar ik de hele dag lees in een goed boek en van de zon geniet.

Het zwembad was erg koud en de zee was stukken warmer, alleen moeilijk om te zwemmen als je weer terug op de keien gesmeten word door de ruwe golven.

Maar heerlijk om zo te spelen met de zee. De tegenstellingen zijn groot als ik het water uit kom; er is een waterig zonnetje waar ik niet meer van opdroog en ik vertrek naar mijn zonnige terras waar de wind vooralsnog te hard waait.

Dus ga ik naar binnen en sluit de deuren en ramen; ik kruip even in bed, gewoon om even warm te worden.

Het elektrische kacheltje zal vanavond wel gebruikt worden vermoed ik. Vanavond kook ik voor mezelf en ga er vroeg in. Ik ben weer te moe.

Na het weekend ga ik met de buurtjes naar Samosstad en naar Pythagorion om heerlijk te shoppen, want voor katoenen truien moet je daar zijn!

En natuurlijk de heerlijke kruiden die ik in grote getale heb gekocht.

Fotogek als ik ben heb ik wederom honderden foto;s gemaakt. Pantoffels en zeep en natuurlijk sieraden niet te vergeten. Alles ingepakt en de auto zat weer vol.

De buurtjes hebben ook zo hier en daar wat inkopen gedaan. Natuurlijk even in Pythagorion op een heerlijk terrasje (de enige die nog open was) wat brood en salade gegeten. Vanavond eens lekker gaan dineren in Kokkari's beste restaurant.

Vandaag weer oude vrienden bezocht en gesprekken gevoerd.

De dagen hierna zijn dagen om aan het zwembad te liggen en in de zon te liggen en heerlijk genieten van de wijn, ouzo of een sapje. De frappe is geweldig lekker daar.

Ik heb met alle mensen uit het appartementencomplex de laatste avond geweldig gelachen en heerlijk gegeten. Het was een fantastische afsluiting van de vakantie!

En ik hoop al deze mensen nog eens terug te zien in Kokkari.

Vrijdag is dan echt dat vliegtuig dat op je wacht; alle vakantiegangers verlaten het eiland.

 Einde seizoen 2011

Mijn mooiste vakantie ooit.

Ik heb heerlijk genoten van een welverdiende vakantie!
Het was weer als thuiskomen en dat is een warm gevoel.

Oude bekenden en vrienden weer gesproken.
Lekker lang getafeld en weer honderden foto's gemaakt.

Natuurlijk was deze vakantie even anders dan de anderen, maar niet minder belangrijk.
Op deze vakantie had ik 100% recht en het thuisfront goed achterlatend is dat een fijn gevoel.

Ondanks dat ik alleen was, is dit mijn fijnste vakantie ooit geweest.
Alle voorbereidingen heb ik kunnen treffen en volgend jaar worden de afspraken vastgelegd en de inkopen gedaan voor de broodnodige zorg.

En natuurlijk een team wat met mij meereist om mij te ondersteunen in de zorg die nodig is.

Allemaal lieve mensen die zich graag inzetten.

Communiceren, afspraken maken...... op welke school leer je dat eigenlijk?

Ik beklaag me erover en erger me rot aan alle instanties die maar niet willen begrijpen dat jij als consument geen kant op kan als je ze eens nodig hebt voor de service die ze zouden moeten verlenen.

1 van de dingen die je leert als kind op school is in een kringgesprek naar elkaar te luisteren.
Later leer je te discussieren met anderen en naar oplossingen zoeken.
Maar wat er tegenwoordig gebeurd is:
Een stichting in het leven roepen; de daarbij behorende reclame maken; zieltjes winnen; je product verkopen ...en dan vervolgens niet thuis geven als je ze nodig hebt.

Snel verdiend in zo'n wereldje, tot tranen aan toe bij de afnemer.
Die staat met brokstukken aan de kant of in de stromende regen te wachten op hulp bij een lekke band.

Natuurlijk is het voor de gemeentes in Nederland een gezoek naar de juiste leverancier voor de hulpmiddelen die vanuit de WMO betaald moeten gaan worden, maar dit is toch een "godsgeklaag" als die zelfde leveranciers niet eens op tijd komen opdraven.

Ik zou toch zo graag mijn eigen bedrijf gaan opstarten.
In communicatie of als afsprakenbureau...
Ik zal dat stelletje eens opnieuw in de school banken willen zien en even een opfris cursus willen geven!

Het is slecht gesteld met de zorg en de hulp in Nederland.
Ik blijf erbij; ik doe het tenminste nog nauwkeuriger dan ieder ander, en dan mogen ze mij een pietje precies vinden:
Met medicatie mag je niet rommelen en ik weet als geen ander dat structuur en regelmaat zeer belangrijk is voor de hulpbehoevende!

Het zou eigenlijk tot de verledentijd moeten horen dat wachten totdat je een ons weegt.

Enfin we hebben de programma's Radar en Kassa altijd nog om deze onvolwassen bedrijfjes door de mangel te nemen en de spotlights er op te zetten en heel Nederland te laten zien dat ze zo goed niet zijn.
Mensen zouden eens wat vaker hun mond open moeten doen en commentaar geven als iets niet goed loopt.
Je gram halen zoals dat heet:
En al die grammetjes bij elkaar is al gauw een kilo.

Wat zal er een last van onze schouders afvallen als we al die kilo's niet meer hoeven te dragen.

Kijk en dan valt het leven best wel mee, maar dan moeten ze wel even meewerken, beter luisteren en beter communiceren.

"Agnes-time" !!

Zo!
Even een time-out!

En nu is het mijn tijd!
Lang genoeg overal tegenaan gelopen, me geërgerd en kwaad gemaakt.
Die tijd moet nu maar eens achter me gelaten worden.
Tijd om te genieten van alle dingen van de dag.

Koffer vullen en wegwezen!
Ik ben er even niet!
Of te wel "NU EVEN NIET" !
Het is "Agnes-time" zoals mijn vriendin Irene altijd zei.

Dat gevoel van eventjes helemaal alleen op de wereld te zijn en even niet hoeven zorgen voor anderen.
Gewoon uitslapen tot wanneer ik wakker word.
Eten wanneer ik zin heb ( of niet) ...
Daar heb ik zo vreselijk behoefte aan.
Dus deze dame stapt nu in het vliegtuig en gaat genieten van een welverdiende vakantie.
Dat kan en mag ik zeggen omdat ik het ook echt verdiend heb!

Natuurlijk heb ik een missie deze vakantie, en ga daarom verslag doen en informeren wat de mogelijkheden zijn om op vakantie te gaan met een handicap.
Ik zal er zeker wijzer van worden...
Notitieboek mee en een koffer vol folders mee terugnemen naar Nederland.

Maar eerlijk gezegd zijn de eerste 3 dagen helemaal voor mezelf!
Natuurlijk wil ik voor jullie allemaal wel een souvenir mee nemen; helaas krijg ik dan problemen bij de douane.
Tot over een tijdje maar weer...

" GOUDEN BERGEN "

Ken je dat?
Dat er gouden bergen beloofd worden en je hebt alleen maar lucht?

Nou dat scenario is al vele malen onze deur gepasseerd.

Er waren vroeger van die verkopers of tussenpersonen van verzekeringen [trouwens ze bestaan nog steeds, alleen zijn de praatjes wat beter afgestemd op deze moderne tijd] die je de indruk gaven dat je er een heleboel op de koop toe kreeg.
Zoals een bonus en cadeautjes en vooral gratis dingen zijn we dol op, al hebben we ze niet eens nodig.

Want over een jaar of 4 maken we de kastplanken en keukenlades weer eens grondig schoon en moeten we dan niet stiekem lachen om al die gratis plastic onzin die we ooit eens als 'bonus' gekregen hebben.
Wat laten wij ons toch in de luren leggen
En dan nog maar te zwijgen over de garantie, service en het eventueel terug brengen van zo'n produkt!
Dan zit je met iets in je maag gesplitst waar je nooit meer van afkomt.
HET KLEINE LETTERTJES SYNDROOM !!

Maar het kan eigenlijk nog erger hoor.

Het hier bovenstaande heeft te maken met producten die we kopen omdat we ze handig vinden of makkelijk of... "je weet maar nooit waar ik het ooit eens voor nodig hebt" ...
Ons allemaal bekend.
Maar hoe zit het nu als je in de benarde situatie bent beland en hulpbehoevend bent geworden?

Nou dat kan ik je vertellen:
Er word van alles voor je geregeld [nog gratis ook!...tenminste het word uit het potje WMO betaald, dus er word voor de burgers gezorgd] er nog bij verteld door de betreffende instanties hoe makkelijk deze produkten voor ons zijn.
Maar daar vertellen ze dan niet bij [ondanks het verhaal dat wij deze personen ten alle tijden kunnen en mogen bellen als er iets aan schort] dat ze daarna nooit meer te bereiken zijn.
Met de communicatie is het slecht gesteld in Nederland.
Zijn we " bel en mail- moe" ??

Kom op zeg! We hebben de taak voor elkaar te zorgen en het naar de zin te maken.
Het lijkt er nu meer op dat ze eerst hun klantjes " winnen" en daarna denken :'zoek het maar uit'.

Gouden Bergen beloven is een vak apart begin ik te geloven.
Ik kan ze ook maken maar daar brand ik mijn vingers niet aan.
Nog steeds werken de sensoren bij mij aardig goed en trap ik er niet in.
Hoe erg is het dan dat als je hulpbehoevend bent en niet eens een telefoonnummer kunt vinden van het bedrijf dat je dan net nodig hebt of als je het bedrijf wel kunt bellen niet bereikbaar zijn in het weekend?
Daar sta je dan met je scootmobiel of een rolstoel met lekke band, in the middle of nowhere...

Gouden bergen, ik heb er bergen van [in het keukenlaatje]