Positief vs Negatief

Het is helemaal niet leuk meer, denk ik dan....

hoe gek het ook klinkt, maanden geleden kon ik de wereld nog aan en dacht ik het wel te redden.
Meer en meer lijkt het er op dat ik het ga verliezen om zorg te kunnen verlenen.

Steeds zwaarder drukkende zorg op mijn schouders, die voorheen 'wel te dragen' leek. Elke dag sta ik moe op en s'avonds blijk ik een erg kort lontje te hebben.
Weinig hulp van buiten af en die moet je dan nog vragen ook!!
Kom op zeg!
Jullie zien toch verdomme wel dat ik hier mee worstel??
Of heb je stront in je ogen?
Moet ik alles voorkauwen en alles op een briefje schrijven of ik alsjeblieft hulp kan krijgen?
Dat vertik ik!
Maar vraag dan ook niet aan mij of ik ook eens kom helpen, want dat doe ik dus niet.
Is het zo moeilijk om je handen uit je mouwen te steken?
Zomaar eens iets voor niets te willen doen?
Beloftes maken maar niet nakomen? 
Bang om je handen te branden?

Die van mij zitten onder het eelt en dan nog niet over de ziel gesproken, want daar komt een olifant nog niet doorheen.

Natuurlijk de vrijheid om te doen wat ik wil en geen baas die achter je vodden aan zit, maar is dit de prijs die ik nu moet betalen?

Iedereen heb ik laten meekijken in ons leventje en allemaal even lieve mailtjes gestuurd, maar je hoort er niemand meer over.
Alleen op de wereld, zo voel ik me.
Beloof dan niets en kom gewoon eens langs om te helpen of te praten.
Slap vind ik het, en getuigd van geen ruggengraat. 

Zo positief ik altijd was ingesteld, daar brokkelt het een en ander wel van af  naarmate de tijd verstrijkt.

Ik denk dat ik nu op het punt gekomen ben om voor mezelf te kiezen.
Uit veiligheid en zelfbescherming. 
      

Een huiselijk gelukzaligmakend moment...

Het is gewoon, waarschijnlijk normaal....maar voor mij een moment van gelukkig voelen!

Gewoon de open haard aan.
Na jaren ploeteren is het dan zover, eindelijk kan de haard worden aangestoken.

Lekkage weg en een nieuwe schoorsteen dat vraagt om een moment van genieten, en zie hier boven...