Verslag van een bijeenkomst van mantelzorgers in mijn woonplaats:
"Eenzaamheid" is het thema deze keer, en ik merk dat er veel problemen zijn bij het
verwerken van het verlies van "het niet meer samen de dingen van het leven delen"...
De ene partner is ziek, snapt het allemaal niet meer door een aangetast geheugen
of iemand heeft een partner in een verpleeghuis en die daardoor de thuis situatie moeilijk aan kan.
Voor mij is het een duidelijke zaak:
iedereen kampt met een soort "eenzaamheid".
Want waar haal je de spirit vandaan om weer de dingen van alle dag op te pakken als zijnde je gezond was met zijn twee.
Samen deed je al die dingen en nu moet je veelal alles alleen doen of op zoek gaan naar een maatje.
De wereld denkt dat je het allemaal wel red, want je klaagt niet.
Niets is minder waar, want de tranen zijn er wel degelijk, veelal s'avonds laat als je alleen bent.
We willen niet huilen waar een ander bij is.
Ik hoor de mensen aan die om mij heen zitten en de boodschap is duidelijk:
Er moet maatwerk geleverd worden aan mijn gelijk gestemden.
Er moet iets gedaan worden om deze mensen weer de gezonde start te geven om niet op te geven.
Ze moeten de schouders zijn waar anderen op leunen. De partners leunen al zoveel op hun schouders.
Nu is het tijd voor een schouder waar zij op kunnen uithuilen of hun verhaal bij kwijt kunnen.
Wat zou het toch mooi zijn als iedereen een maatje zou hebben waar we ons even aan op konden trekken.
Nederland kan niet zonder vrijwilligers die zich inzetten voor de medemens en mensen die het al zo moeilijk hebben
om de wereld draaiende te houden in dit hectische leventje wat ze nu leven.
Of ik zelf iemand nodig heb om te overleven? Vast wel, maar eerst ben ik op zoek naar mensen die mijn
medemens en gelijkgestemden kunnen komen helpen, daarna zal ik vast tijd hebben om een kopje thee te drinken
met mijn maatje.
Agnes
PGB ambassadeur
"Eenzaamheid" is het thema deze keer, en ik merk dat er veel problemen zijn bij het
verwerken van het verlies van "het niet meer samen de dingen van het leven delen"...
De ene partner is ziek, snapt het allemaal niet meer door een aangetast geheugen
of iemand heeft een partner in een verpleeghuis en die daardoor de thuis situatie moeilijk aan kan.
Voor mij is het een duidelijke zaak:
iedereen kampt met een soort "eenzaamheid".
Want waar haal je de spirit vandaan om weer de dingen van alle dag op te pakken als zijnde je gezond was met zijn twee.
Samen deed je al die dingen en nu moet je veelal alles alleen doen of op zoek gaan naar een maatje.
De wereld denkt dat je het allemaal wel red, want je klaagt niet.
Niets is minder waar, want de tranen zijn er wel degelijk, veelal s'avonds laat als je alleen bent.
We willen niet huilen waar een ander bij is.
Ik hoor de mensen aan die om mij heen zitten en de boodschap is duidelijk:
Er moet maatwerk geleverd worden aan mijn gelijk gestemden.
Er moet iets gedaan worden om deze mensen weer de gezonde start te geven om niet op te geven.
Ze moeten de schouders zijn waar anderen op leunen. De partners leunen al zoveel op hun schouders.
Nu is het tijd voor een schouder waar zij op kunnen uithuilen of hun verhaal bij kwijt kunnen.
Wat zou het toch mooi zijn als iedereen een maatje zou hebben waar we ons even aan op konden trekken.
Nederland kan niet zonder vrijwilligers die zich inzetten voor de medemens en mensen die het al zo moeilijk hebben
om de wereld draaiende te houden in dit hectische leventje wat ze nu leven.
Of ik zelf iemand nodig heb om te overleven? Vast wel, maar eerst ben ik op zoek naar mensen die mijn
medemens en gelijkgestemden kunnen komen helpen, daarna zal ik vast tijd hebben om een kopje thee te drinken
met mijn maatje.
Agnes
PGB ambassadeur
