Gaat mijn nieuwe dekbed mij helpen voor mijn nachtrust?

Van alle maanden van het jaar zijn de maanden december, januari en februari [oké maart doet ook nog mee] de ergste voor wat betreft de financiën.
In december krijg je al vroeg het salaris gestort en in januari de volgende pas wat een beetje zoiets van 6 weken duurt tussen het ene en het andere loon wat je ontvangt. Net als je alles weer een beetje op de rit hebt, blijken er dingen maandelijks duurder te zijn geworden en daar heb je de nasleep van tot 3 maanden erna. Februari is een beetje een bijkom maand en in maart mag je hopen dat je alles op tijd betaald hebt.
Bij mij is het net even anders. Voor mijn gevoel heb ik een achterstand van meer dan 5 maanden. Ik leef dus in februari in de maand september. En dat voelt alsof je de kerstpakketten nog moet afbetalen en de Kerstbonus neer moet tellen. Niet te vergeten de Kerstinkopen af te rekenen, en oh ja laten we Sinterklaas niet over het hoofd zien. Druk in mijn hoofd [net als in de decembermaand]. Het geregel gaat maar niet weg en neemt nooit af. Als ik iets afkrijg van mijn To-do lijstje dan komen er onderaan de lijst weer 2 of 3 dingen bij. Ze zijn soms klein, maar toch. De lijst raakt nooit leeg.
Elke dag stress en ik hoop zo toch nog eens tussen de bedrijven door mijn rust te pakken. Steevast krijgt de slaap mij rond een uur of 3 in de middag toch te pakken en dommel ik mijn luie stoel heerlijk weg in dromenland. Maar zoals vandaag vecht ik daar tegen. Ik ga dan achter mijn computertje zitten en ga werken aan mijn blog. De afgelopen dagen zat dat er niet in door drukke dagen en drukte in mijn hoofd. Zo moe zijn in de avond en dan toch in de nacht de slaap niet kunnen vatten, hebben mij besloten de slaappillen ter hand te nemen. Ik moet bekennen dat ik nu een dag of 5 achter elkaar een slaappil had genomen, maar door die wirwar in mijn hoofd, en het denkwerk wat ik had, kwam het niet tot slapen.
Gisteren heb ik een nieuw 4 seizoenen dekbed gekocht. En ik moet zeggen dat hielp me wel bij die heerlijke warmte die mijn lichaam omhulde. Toch niet geheel tevreden want de slaapuren waren tekort.
Vanavond doe ik een nieuwe poging en zal ik eens proberen of ik wat langer mijn oogjes dicht kan houden.

Compensatieregeling

Nu lees ik in een heel klein berichtje op FB een stukje over een compensatieregeling.
Ik veer ineens omhoog wanneer ik halverwege het artikel ben!
Zou het waar zijn dat wij in aanmerking komen voor deze regeling? Na al die ellende eens genoegdoening krijgen voor wat ons overkomen is?
Wat zou dat heerlijk zijn!
Na het lezen van alle "bewijzen" die je moet meeleveren, blijkt dat een enorme klus te zijn. Maar toch ga ik het proberen. Uit alle mappen, waarvan ik denk dat daar het bewijs in kan liggen, trek ik de stukken uit de insteekhoesjes. Hoera voor de geordende mappen in de kast!
Eindelijk eens een project waar ik mijn tanden in kan zetten!
Oh, wat kan ik blij worden als dit op tijd af komt en ik op tijd op de knop verzenden kan klikken.
Bij elkaar zijn het dan een stuk of 30 bijlagen geworden die ik geüpload heb.
Nu nog een snelle en accurate afhandeling en natuurlijk de goden die me goed gezind moeten zijn.
Kom op mensen bij het SVB laat zien dat jullie dan toch ook nog gevoel hebben.
Ons verhaal is jullie zo bekend. Kan ik op jullie rekenen?

Bijna rond,....

De ellendige dagen zijn bijna voorbij.
Slaaptekort kan worden ingehaald.
Rust moet er komen en snel!

Telefoontjes worden gepleegd om de laatste dingetjes te regelen.
Ik ben er zo moe van en verlang naar leukere dingen in het leven.
Samen met mijn lieve man elke dag genieten dat is wat we verdiend hebben.
Zeggen ze weleens 7 magere jaren daarna 7 vette jaren?
Laat maar komen!

Zomerse dagen komen eraan om dan heerlijk erop uit trekken en vitamines op te vangen van de zon.
Lekker fietsen of een museum bezoeken.
Op een terrasje heerlijk wat nuttigen of eens naar de film en uit eten gaan.
Ons zelf weer eens in het nieuw steken.

Allemaal dingen die zo nodig zijn, i.p.v. rekeningen betalen en altijd maar op t randje leven.

Het wordt beter, echt waar!

Epilepsie

Wie had kunnen denken dat na alle ellende nog als klap op de vuurpijl een diagnose te horen krijgt, waarvan je denkt "dit kan niet waar zijn".

EPILEPSIE  !!

Als je denkt alles gehad te hebben, dan komt er als een duveltje in een doosje .....
Sprakeloos ben ik en stortte bijna in.
Zomaar uit het niets ineens een spasme en hevig trillen.
Gelukkig was ik niet alleen.
Onmiddellijk 112 gebeld en binnen 3 minuten was er een ambulance [2 stuks] en 5 man ambulance personeel en 4 politiemannen, AED vrijwilligers en veel buren.
Allemaal om een mensenleven te redden!

Alle mensen hebben alle alarmbellen dit op de been gebracht. En ik ben hier heel blij mee.
Doordat er de afgelopen maanden zoveel keren iets aan de hand was met mijn echtgenoot stortte ik, na het zien van al die mensen om me heen, in. Een gevoel dat ik niet alleen stond.
Maar het vreemde van alles was dat ik alles aan me voorbij zag gaan. alsof ik in een slechte film zat.
En niemand kon me hier uit halen.
Wat op mijn netvlies lag zal niet snel weggaan: Daar ligt je man, een hevig trillend persoon die, waarvan je niet weet in welke staat hij is, allemaal handelingen moet ondergaan.
Borstmassage, mond op mond beademing en allerlei plakkers op zijn lijf....heftig.
Niet aanspreekbaar. Zo raar en onwerkelijk.
Nogmaals wordt ik aangesproken door de ambulance broeders en de mensen van het AED team en proberen me rustig te krijgen.
Mag ik nu in paniek raken? Mag ik alsjeblieft? Ik ben zo op en zo moe, en ik denk alleen maar: Niet weer!
En zelfs de gedachte gaat me verder brengen in een hele andere dimensie...de toekomst...wat nu...wat als hij toch nog een beroerte heeft gehad bovenop die hij al had van 5 jaar geleden...wat nu?
De extra zorg,...ga ik dat allemaal wel bolwerken?
Maar dan is er een stemmetje in mijn hoofd: Ik zorg voor je en ik blijf voor je zorgen!
Jij gaat niet naar een verzorgingstehuis of een instelling!
Ik neem het allemaal op me.
En dan de ziekenwagen in...gesprekje met de bestuurder die me vraagt of "ik het allemaal wel mee heb gekregen"... Ja het is me duidelijk; ze proberen me te vertellen dat het waarschijnlijk een beroerte is....en ik roep door het schuifraampje in de auto naar achteren: "Ik hou van je lieffie!" En dat zeg ik een paar keer. In de hoop dat hij me hoort.
Het zou maar kunnen dat die kleine dingen die je hoort je het sterke gevoel geven door te vechten. En dat moet hij: doorvechten!
Op de spoedeisende hulp worden langzaam zijn reflexen weer terug gezien. Gelukkig!
Hij heeft na een onderzoek in de scan de uitslag gekregen dat er geen nieuwe beschadigingen zijn, maar moet nog wel voor een neurologisch onderzoek.
Daaruit is gebleken dat het een epilepsie aanval is geweest. En deze was zeer heftig.
En dat 5 jaar na zijn infarct!
Medicatie werd direct aangepast.
Alsof dat nog niet genoeg was met die hele rits medicijnen die al geslikt worden.
En dan toch ook maar eens denken aan het aanschaffen van een alarm systeem....je weet immers maar nooit!
Eenmaal op de afdeling wil ik na het klaarmaken van de nacht voor hem maar 1 ding: naar huis en huilen!
Thuis gekomen kon ik niet eens huilen en kom vreselijk veel slaap te kort.
Morgen mag hij weer naar huis en ik heb de schrik nog in de benen.
Weer een reserve van 10% wat ik had opgebouwd helemaal verbruikt....
Kan ik mijn batterij nog wel opladen?
Hulpverleners moeten alle zeilen bij zetten om mij ook op de been te houden.
Ze beginnen vroeger met hun werkdag zodat ik nog wat slaapuren kan inhalen.
Daar ben ik zo dankbaar voor!

Ziek zijn dat zijn we nooit alleen, daar staan mensen om je heen die je helpen en meedenken om een zo gezond mogelijk leven te leiden.

 

Nog even de Boog gespannen.....

De laatste loodjes van het afgelopen jaren zitten nog aan mijn schoenzolen geplakt. Die moet ik gaande weg op mijn pad in het nieuwe jaar gaan verliezen.
Nogmaals mijn schouders eronder zetten voor een extra project wat "ZORG" heet.
Mijn lieverd nu weer eerst het ziekenhuis in met complicatie van een voorgaande operatie. Dus 2 weken na zijn operatie ligt hij weer in.
Na wat zoeken bleek het om een bloedstolsel in de buikwand te gaan waar bacteriën de vrije hand hadden. Al snel werd duidelijk dat er een vocht afdrijving moest plaats vinden. Dit werd gedaan door een drain te plaatsen. De dagen die volgden waren erg vermoeiend voor hem. Medicatie maakt je suf, slaperig en in de war.

Alles deed hem zeer en ik kon niets doen.
Een zielig hoopje lag daar in bed. Maar zienderogen knapte hij aardig op de dagen erna. Dan komt de dag dat je thuis weer verder gaat; met je man, met een papierwerk aan afspraken en info, met een dosis medicijnen, maar vooral met de mededeling dat je een bacterie hebt die niet door antibiotica te verdrijven is.

Zo daar kun je mee thuiskomen zeg,.....

Nu ben ik al erg netjes, maar ik ben toch maar overal met dettol aan de gang gegaan. Alles ontsmetten, deurklinken en vloeren, bed en douche, en het toilet wel meerdere keren op een dag. Prullenbakken legen 2x per dag. Vooral handen wassen; wel 20x per dag. Speciale antibacteriële zeep voor hem gekocht zodat handen wassen met zo'n electrische zeeppomp nog leuk wordt ook!

En ik werk met de handschoenen aan omdat het moet. Boterhammen smeren pas doen als alles is afgewassen en de wasbak schoon is, handschoenen weggooien en handen wassen. De dozen latex handschoenen zijn niet aan te slepen.

Maar na deze gespannen tijd wordt het tijd om werk en ontspanning beter te verdelen en zal er weer ruimte zijn om leuke dingen te doen, zodat er meer goede dingen op ons pad kunnen komen.

 

Ik dacht dat er rust kwam....

Wanneer houdt het op?
De ziekenhuisopnames van mijn lieve man, die al genoeg ellende achter de rug heeft, blijven maar komen.
Ik heb toch nu echt gebeden dat dit de laatste keer moet zijn.
Het lijkt wel of we steeds verder uit elkaar gedreven worden op deze manier.
Ik wil mijn lieverd nu eindelijk eens thuis hebben en genieten van mooie momenten die nog komen gaan.
Het was een raar en druk jaar 2015, waarin heel veel gebeurd is.
Een huis verkocht, verhuisd en een nieuwe fase in ons leven wat er rustiger uit zou moeten zien.

Niets van dat alles is waar :
We worden door het ergste getergd.
Na een galblaasverwijdering is er 2 weken later een bloedstolsel geconstateerd waarvoor weer een opname nodig is.
Dagen van koorts en pijn resulteerde in een spoedopname in het ziekenhuis.
Een drain moet er voor zorgen dat het stolsel wegvloeit.
Alle waardes van het bloed zijn veel te hoog en punctie en alle prikken doen vreselijk veel pijn.
Morfine en antibiotica moeten ervoor zorgen dat hij nu beter gaat worden en goed uitrust.
Zo op het eind van 2015 terugkijkend denk ik dan: "Was het niet genoeg dit jaar?"

We rollen 2016 in met een tal aan narigheden achter ons, maar ik ben er zeker van dat ik er voor ga zorgen dat we samen al deze ellende nu voorgoed achter ons laten en kunnen genieten van een leven zonder problemen en pijn.
Genieten van dingen die zo normaal zijn, zoals een toertocht maken of een midweek ergens op vakantie kunnen gaan of zonder problemen eens een bezoek aan familie kunnen afleggen.
Allemaal dingen die gewoon moeten kunnen zonder bij het minste of geringste in de gordijnen te moeten hangen.

Rust

Na een hele drukke periode komt er dan eindelijk een periode van rust. Eindelijk eens genieten van alle mooie dingen van het leven. Rondrijden door Nederland en de banden met vrienden aanhalen.
Dagen van onzekerheid worden omgezet naar dagen en tijden van zekerheid en het geluk zoeken in kleine dingen die het leven bieden. Het gevoel van elke dag vakantie hebben, hoe fijn is dat?